Vanaf huis naar Pelgrimsherberg in Vessem is 18 kilometer lopen, dat is niet de kortste weg, ik had voor het mooiste pad gekozen, langs de Brabantse riviertjes Reusel, Grote- en Kleine Beerze.
Ik was nog geen half uur van huis verwijderd of ervaarde al een weldadige rust, geen lawaai van verkeer of mensen, alleen het geluid van bomen, vogels en af en toe kabbelend water. Het is november, de herfst loopt ten einde, maar nog niet alle blaadjes zijn van de bomen. Het is prachtig wandelweer, niet te koud, want ik draag meerdere lagen kleding. De kleuren zijn prachtig, ik geniet en stap lekker door.
De Reusel meandert hier nog in zijn oeroude bedding.
Bloem van de dag; knopherik
Uit de wortels van deze omgevallen berkenboom groeien weer nieuwe bomen. De natuur is pas echt veerkrachtig! Een voorbeeld voor ons allemaal. Laat je niet ontmoedigen bij tegenslagen, maar doe wat je kunt en maak er het beste van, net als deze berk.
Beesten van de dag
Beeld van de dag
Dit beeld staat in de achtertuin van de Jacobushoeve in Vessem, een beeld dat uitnodigt tot bezinning. Hier, in het stiltecentrum, stroomt zachtjes water langs een granieten steen, hard van buiten, maar doorboord met een gat waarin een klein lichtje brandt, vrijwilligers waken over dit eeuwig durend vlammetje. Een pelgrimsstaf rust achteloos tegen de rots, alsof iemand hem even heeft neergezet om thuis te komen bij zichzelf. De stilte is tastbaar, alles nodigt uit tot vertraging. Ik neem plaats op een bijzonder stoeltje, ontworpen door een architect die de vorm van een schelp, symbool voor de pelgrim, wist te vangen in deze stoelen.
Op deze plek komt alles tot stilstand en keer ik terug naar het nu…
Maar mijn pad gaar verder
Halfweg de middag kom ik aan bij Pelgrimsherberg Kafarnaüm in Vessem. Ik wordt ontvangen door twee gastvrouwen, Anna en Sjan.
Kafarnaüm
Loop maar achterom
Anna en Sjan
Er staat een bed voor mij gespreid
Een fijne plek, dit voormalig broederhuis dat inmiddels omgetoverd is tot pelgrimsherberg. De herberg bied gastvrij onderdak aan pelgrims die op weg zijn op de grote paden naar Santiago, Rome of een regionaal pelgrimspad. Ook mensen die onderweg zijn op hun persoonlijk pad zijn welkom. Het is een fijne plek. De eenvoud van het huis, luisteren naar elkaars verhalen, samen een eenvoudige maaltijd eten, ik voelde me er direct thuis.
Die avond schuift ook broeder Fons van der Laan aan voor het avondeten. Eerder die dag woonde hij een vergadering bij in de Jacobushoeve, een ontmoetingsplek en kringloopwinkel ook hier in Vessem. Fons is initiator en medeoprichter van zowel Kafarnaüm als de Jacobushoeve. Hoewel hij inmiddels 95 jaar oud is, is hij nog steeds zeer betrokken bij beide stichtingen.
Anna heeft gekookt, we beginnen met een verse groentesoep. En al snel komt het gesprek op gang, over ieders ervaring met het wandelen van camino's en wat je drijft om zo'n reis van weken of maanden te ondernemen. Die drijfveren zijn zeer divers; relatiegebonden (doodlopend huwelijk of scheiding), ziekte (Richard heeft een herseninfarct gehad) en herstel (hij wil ontdekken wat hij nog kan lopen en of dat verbetert), eindelijk verlost van een zware mantelzorgtaak (Jo heeft 25 jaar voor haar man gezorgd en is sinds enkele jaren weduwe).
Maar dan geeft Fons ons een levensles; Laat je verleden los, daar kunnen we niets meer aan veranderen. Ook weet niemand wat de toekomst zal brengen, dat is niet te voorspellen. Ga daarom aan de slag met het nu, leef in het heden, doe wat nodig is, doe wat goed voelt, doe goed voor de mensen om je heen, je dierbaren. Want het heden is het enige waar je iets mee kan en invloed op hebt. Leef nu...
Deze levensles van Fons maakt diepe indruk op mij. Want ook ik hang nog veel in het verleden, ik voel nog vaak pijn en verdriet om wat er gebeurt is. Maar dat kost veel energie en brengt me geen stap verder.
Ik besprak deze ervaring met José. Ze herkent die pijn in mij, pijn die zij zelf ook ervaren heeft. Opnieuw inspireert ze mij om het verleden los te laten, met heldere woorden; die voorbije werkelijkheid, en zieligheid zijn eeuwigdurend. Maar je moet het verleden wel kunnen loslaten, anders blijf je het koesteren en voeden, en blijf je ongelukkig. Het is zoals het is. Accepteer het en stop het in de kast. Dat betekent niet dat je het verbergt, maar het is voorbij. Pijnlijk, ja, heel pijnlijk. Maar zo is het leven. Shit happens...
Ik neem me voor om de komende tijd met deze lessen aan de slag te gaan, leven in het nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten