Mijn wonderlijke voettocht naar Rome, Adrianus Jacobs
Vandaag heb ik lekker uitgeslapen en een beetje door de stad gelopen. Ik was in 2019 een week in Florence, samen met Loes, Ellen en Fried. We hebben toen de stad uitgebreid verkend en vele musea bezocht. Ik heb daarom vandaag weinig foto's gemaakt, maar ik voeg de foto's van 2019 toe om een indruk te geven van deze prachtige stad en hoeveel rijkdom en kunst hier tijdens de Renaissance werd verzameld onder het bewind van de familie de' Medici.
Vandaag gaat de tocht verder van Cavallina aan het meer van Bilancino, via Ricovero, Chiesino di Cupo, Vaglia, Fontebuona, Pratolino, Pian di San Bartolo en Trespiano naar Florence.
Ik doe er vandaag nog een schepje bovenop omdat ik in één etappe naar Florence wil. Daarom loop ik vandaag 36 kilometer met maar liefst 820 hoogtemeters. Eigenlijk is dat te veel en ben ik elf uur onderweg. In vier dagen wandelde ik van Bologna naar Florence, een afstand van 120 kilometer met veel bergen. Daarom besluit ik om twee dagen pauze in te lassen zodat ik kan recupereren en van de stad kan genieten.
Als ik deze heren vertel wat ik aan het doen ben; Cammino a piedi da Olanda a Roma, dan vallen hun monden open van verbazing. Ze tonen me alle respect en wensen me een buon cammino. Omdat ze een foto van mij willen maken, heb ik ook maar een foto van hen gemaakt.
Terwijl het lopen op asfaltwegen vaak eentonig is, geldt dat niet voor klauteren door bergen. Bergwandelen is vol afwisseling, welk pad kies ik? Hoe pak ik de route? Ik maak voortdurend schattingen; waar zet ik mijn voeten voor de volgende stap. Bergop heb ik al mijn kracht nodig en gebruik ik veel van mijn energie. De Wheelie volgt gedwee mijn spoor, maar ik moet al mijn spieren spannen om hem boven te krijgen. Bergaf komt het neer op mijn behendigheid en tredzekerheid en heb ik al mijn inzicht nodig om te beoordelen waar ik een stap zet, welke stenen los zitten en welke vast? Waar kan de Wheelie makkelijk passeren. Ik kan mijn lijf weer eens lekker laten werken en moet stevig aan de bak. Elk half uur rust ik even om op adem te komen en mijn hartslag te laten zakken. Maar om de een of andere reden geniet ik hier enorm van. Blijkbaar is dit de endorfine die zijn werk doet.
Onlangs hebben wetenschappers kunnen vaststellen hoe onze hersenen reageren op overmatige lichaamsbeweging bij hardlopers, de zogenaamde “runner's high”. Ze ontdekten dat het vermogen om 'high' te worden tijdens kilometers lang inspannend lopen mogelijk een gevolg is van een oeroude structuur in ons brein. Om dat te begrijpen, gaan we terug naar de oudheid toen onze verre voorouders afhankelijk waren van de jacht op voedsel. De drang om te leven zorgde voor de motivatie om lang en hard te rennen. Vermoedelijk kwamen hierdoor de eerste 'feel-good' hersenchemicaliën vrij, die hen hielpen vol te houden en grote afstanden af te leggen. De runner's high werkt dus als een natuurlijke pijnstiller en maskeert vermoeide benen en pijnlijke voeten. En zo werkt het nog steeds.
Je kunt endorfines zien als de opiaten van de natuur. Het zijn stoffen die door het lichaam worden aangemaakt en die sterk lijken op hun laboratoriumtegenhanger, morfine. Hardlopers erkennen al lang het positieve effect van endorfines op hun gevoelens. Pas in 2008 konden Duitse onderzoekers de stof die verantwoordelijk is voor dat gevoel identificeren door middel van hersenscans bij hardlopers. Ze ontdekten dat tijdens een duurloop bepaalde hersengebieden enorm veel endorfine produceren, een hormoon dat een grote rol speelt bij emoties als liefde. Hoe groter de endorfinestoot, hoe euforischer de hardloper zich voelt.
Nou, dat gevoel ken ik nu. De enige storende factor zijn de steekvliegen die op mijn zweet afkomen. Om die ook nog van me af te slaan is soms net te veel en ik hoor mezelf hardop vloeken!
Bloem van de dag:
Beeld van de dag:
Giovanni de' Medici (1360 – 1429) is van voor de tijd dat Adrianus en Karel leefden, maar toch wil ik even bij hem stilstaan. Als bankier was hij namelijk de grondlegger van het fortuin dat de familie de' Medici in staat stelde een allesbepalende factor te worden in de stad Florence, met een invloed waarvan de resultaten tot op de dag van vandaag in de hele stad zichtbaar zijn.
Met zijn bankiershuizen in en buiten Italië, tot Londen en Brugge, effende hij de weg naar de politieke macht van de Medici. In 1421 was hij gonfaloniere, zeg maar president, van de stadstaat Florence en maakte hiervan gebruik om de vermogensbelasting aanzienlijk te verhogen. Hij had echter weinig interesse in politiek en hij gebruikte zijn functie alleen als het hem zakelijk uitkwam.
Zo maakte hij de weg vrij voor de familie de' Medici om de rijkste bankiers en ondernemers in Italië te worden. Onder hun heerschappij werd Florence het centrum van de Renaissance en het brandpunt van kunst en wetenschappen. Verschillende pausen maakten gebruik van de diensten van de banken van de familie de' Medici, waardoor het vermogen aanzienlijk groeide en de machtsbasis werd versterkt.
Vandaag gaat de tocht verder van Madonna dei Fornelli via Pian di Balestra, Paso della Futa, Santa Lucia, Montecarelli en Barberino di Mugello naar Cavallina, een afstand van 34 kilometer.
De infrastructuur van Italië is niet afgestemd op fietsers en wandelaars, bij de aanleg van wegen is er alleen aandacht voor de auto. In de dorpen zie je soms iets dat op een stoep lijkt, maar even verderop houdt het op. Waar ruimte is voor een stoep of fietspad, wordt die ruimte ingenomen door geparkeerde auto's. Italië loopt ver achter ten opzichte van Duitsland en Oostenrijk waar ik over het algemeen op keurig aangelegde fietspaden of wandelpaden liep. Vooral 's morgens in de spits moet ik goed opletten waar ik loop en voel ik me niet altijd veilig tussen de auto's.
Toch zijn er wandelroutes in Italië, maar dat zijn paadjes voor sportieve bergwandelaars die de natuur in trekken. Omdat het vandaag niet echt warm wordt, de temperatuur blijft op 23 tot 24 graden, besluit ik zo'n bergpad te proberen. Tussen Bologna en Florence kronkelt de Via degli Dei, de Godenweg, een populaire wandelroute van honderdtwintig kilometer met Romeinse oorsprong. De route staat bekend als een pittige wandelroute met veel hoogtemeters en voert over de bergkammen van de Apennijnen. De Via degli Dei dankt zijn naam aan de talloze goden die je onderweg tegenkomt, zoals Monte Adone, genoemd naar de Griekse god Adonis, en Monte Venere, genoemd naar Venus, de godin van de schoonheid.
Dit was inderdaad een pittige uitdaging, niet te vergelijken met de autowegen en bergweggetjes die ik de afgelopen dagen genoodzaakt was te volgen. Vandaag heb ik 34 kilometer gelopen en 600 hoogtemeters geklommen, een enorme inspanning die me meer dan 10 uur kostte. Maar ik heb er enorm van genoten, wandelen door bergachtig terrein op rotsachtige paden vraagt zoveel meer van je fysiek en is niet te vergelijken met lopen op glad asfalt. Blijkbaar heb ik toch iets masochistisch in me, want ik heb daar enorm veel plezier in.
Bloem van de dag:
Beest van de dag:
