Einde en nieuw begin

Dit blog ben ik ooit gestart om mijn voettocht naar Rome te documenteren. Het was een zoektocht, naar geluk, naar zingeving in mijn leven, naar een betekenisvolle invulling van mijn derde levensfase na mijn pensioen. Ik voelde toen sterk dat ik op pad moest gaan.

Nu, jaren later, heb ik veel antwoorden gevonden. Ik begrijp nu waarom ik destijds op zoek ging. Wat toen nog onduidelijk was, is inmiddels helder.
Tijdens mijn wandelingen de afgelopen dagen heb ik veel nagedacht en goede, diepe gesprekken met José gevoerd. Daardoor is veel op zijn plek gevallen. 

Ik laat het verleden los. Het blijft onderdeel van wie ik ben, maar ik stop het symbolisch in de kast. Af en toe zal die kast nog open gaan, maar mijn blik is nu op de toekomst gericht. Ik heb een nieuw leven, samen met José, mijn grote liefde. 

We wonen samen in een prachtig “Hans en Grietje” huis midden in de natuur, omringd door 4500 hectare bos, heide, beekjes en vennen. We hebben een grote tuin vol mogelijkheden en maken samen mooie plannen. We gaan er samen onze lusthof van maken…

Met deze post sluit ik dit blog af. Het was een bijzondere ervaring om te schrijven, het heeft me veel gebracht en ik heb er met plezier aan gewerkt. Want schrijven blijft iets wat ik graag doe, daarom ga ik door met een nieuw blog over ons leven nu:
👉 https://lusthofdebosuil.blogspot.com/

Hartelijke groet,
Adrianus Jacobs

Verder; van Vessem via Borkel, Budel naar Thorn. Vervolgens langs de Maas via Maaseik naar Stein

Fotoverslag van twee dagen wandelen, van Budel naar Thorn heb ik de bus genomen.

Kafarnaüm, pelgrimsherberg in Vessem

Vanaf huis naar Pelgrimsherberg in Vessem is 18 kilometer lopen, dat is niet de kortste weg, ik had voor het mooiste pad gekozen, langs de Brabantse riviertjes Reusel, Grote- en Kleine Beerze.

Ik was nog geen half uur van huis verwijderd of ervaarde al een weldadige rust, geen lawaai van verkeer of mensen, alleen het geluid van bomen, vogels en af en toe kabbelend water. Het is november, de herfst loopt ten einde, maar nog niet alle blaadjes zijn van de bomen. Het is prachtig wandelweer, niet te koud, want ik draag meerdere lagen kleding. De kleuren zijn prachtig, ik geniet en stap lekker door.

De Reusel meandert hier nog in zijn oeroude bedding.

Bloem van de dag; knopherik

Boom van de dag

Uit de wortels van deze omgevallen berkenboom groeien weer nieuwe bomen. De natuur is pas echt veerkrachtig! Een voorbeeld voor ons allemaal. Laat je niet ontmoedigen bij tegenslagen, maar doe wat je kunt en maak er het beste van, net als deze berk.

Beesten van de dag

Beeld van de dag

Dit beeld staat in de achtertuin van de Jacobushoeve in Vessem, een beeld dat uitnodigt tot bezinning. Hier, in het stiltecentrum, stroomt zachtjes water langs een granieten steen, hard van buiten, maar doorboord met een gat waarin een klein lichtje brandt, vrijwilligers waken over dit eeuwig durend vlammetje. Een pelgrimsstaf rust achteloos tegen de rots, alsof iemand hem even heeft neergezet om thuis te komen bij zichzelf. De stilte is tastbaar, alles nodigt uit tot vertraging. Ik neem plaats op een bijzonder stoeltje, ontworpen door een architect die de vorm van een schelp, symbool voor de pelgrim, wist te vangen in deze stoelen.

Op deze plek komt alles tot stilstand en keer ik terug naar het nu…

Maar mijn pad gaar verder

Halfweg de middag kom ik aan bij Pelgrimsherberg Kafarnaüm in Vessem. Ik wordt ontvangen door twee gastvrouwen, Anna en Sjan.

Kafarnaüm 

Loop maar achterom

Anna en Sjan

Er staat een bed voor mij gespreid 

Een fijne plek, dit voormalig broederhuis dat inmiddels omgetoverd is tot pelgrimsherberg. De herberg bied gastvrij onderdak aan pelgrims die op weg zijn op de grote paden naar Santiago, Rome of een regionaal pelgrimspad. Ook mensen die onderweg zijn op hun persoonlijk pad zijn welkom. Het is een fijne plek. De eenvoud van het huis, luisteren naar elkaars verhalen, samen een eenvoudige maaltijd eten, ik voelde me er direct thuis.

Die avond schuift ook broeder Fons van der Laan aan voor het avondeten. Eerder die dag woonde hij een vergadering bij in de Jacobushoeve, een ontmoetingsplek en kringloopwinkel ook hier in Vessem. Fons is initiator en medeoprichter van zowel Kafarnaüm als de Jacobushoeve. Hoewel hij inmiddels 95 jaar oud is, is hij nog steeds zeer betrokken bij beide stichtingen.

Anna heeft gekookt, we beginnen met een verse groentesoep. En al snel komt het gesprek op gang, over ieders ervaring met het wandelen van camino's en wat je drijft om zo'n reis van weken of maanden te ondernemen. Die drijfveren zijn zeer divers; relatiegebonden (doodlopend huwelijk of scheiding), ziekte (Richard heeft een herseninfarct gehad) en herstel (hij wil ontdekken wat hij nog kan lopen en of dat verbetert), eindelijk verlost van een zware mantelzorgtaak (Jo heeft 25 jaar voor haar man gezorgd en is sinds enkele jaren weduwe). 

Maar dan geeft Fons ons een levensles; Laat je verleden los, daar kunnen we niets meer aan veranderen. Ook weet niemand wat de toekomst zal brengen, dat is niet te voorspellen. Ga daarom aan de slag met het nu, leef in het heden, doe wat nodig is, doe wat goed voelt, doe goed voor de mensen om je heen, je dierbaren. Want het heden is het enige waar je iets mee kan en invloed op hebt. Leef nu...

Deze levensles van Fons maakt diepe indruk op mij. Want ook ik hang nog veel in het verleden, ik voel nog vaak pijn en verdriet om wat er gebeurt is. Maar dat kost veel energie en brengt me geen stap verder.

Ik besprak deze ervaring met José. Ze herkent die pijn in mij, pijn die zij zelf ook ervaren heeft. Opnieuw inspireert ze mij om het verleden los te laten, met heldere woorden; die voorbije werkelijkheid, en zieligheid zijn eeuwigdurend. Maar je moet het verleden wel kunnen loslaten, anders blijf je het koesteren en voeden, en blijf je ongelukkig. Het is zoals het is. Accepteer het en stop het in de kast. Dat betekent niet dat je het verbergt, maar het is voorbij. Pijnlijk, ja, heel pijnlijk. Maar zo is het leven. Shit happens...

Ik neem me voor om de komende tijd met deze lessen aan de slag te gaan, leven in het nu!

Er wordt nog aan dit blog gewerkt

Deze tekst heeft vier jaar op mijn blog gestaan; er wordt nog aan dit blog gewerkt. En nu, na vier jaar, pak ik de draad weer op. 

Vier jaar lang ben ik er niet aan toe gekomen om het blog van mijn Rome wandeling af te ronden. Er is namelijk heel veel veranderd de afgelopen vier jaar in mijn voortkabbelend leventje. Mijn zoektocht naar verdieping in mijn leven, die de aanleiding vormde voor mijn voettocht naar Rome, bleek dieper beschouwd een hele andere aanleiding te hebben. 

Ik ben inmiddels gescheiden van Loes, ze heeft me verlaten. Ze had namelijk al jarenlang een affaire met een andere man en dat heeft ze jarenlang geheim gehouden. Terwijl ik naar Rome liep zijn mijn kinderen erachter gekomen. In emotionele gesprekken hebben ze er bij haar op aangedrongen om het mij bij terugkomst meteen te vertellen. Ze haalde me met de auto op in Rome en heeft me op de terugweg alles verteld. 

Natuurlijk had ik gemerkt dat onze relatie wat koeler was geworden, maar we hadden een fijn leven samen dus was er veel te verliezen. Toch is ze uiteindelijk weggegaan en bleef ik alleen achter, dat is vandaag precies vier jaar geleden. Die tijd was heel heftig, ik ging in een rollercoaster van emoties, mijn leven stond op zijn kop. Het voelt alsof je je toekomst kwijtraakt, maar je raakt ook je verleden kwijt, Dat bleek anders te zijn dan wat ik al die tijd gedacht had.

Maar het leven gaat door, en opgeven helpt je niet verder. Er is veerkracht voor nodig om alles weer op de rails te krijgen. De boerderij in Borkel is nu verkocht, na een enorme schoonmaak- en opruimbeurt. Alles wat we als gezin in 28 jaar hadden verzameld heb ik door mijn handen gaan. Ik heb tientallen ritten gemaakt naar  de kringloopwinkel en de milieustraat. Maar gelukkig is dat nu allemaal achter de rug.

De boerderij in Borkel

Ik begon me te realiseren dat ik nog nooit ergens alleen had gewoond. Ik kom uit een gezin met acht kinderen, en ook tijdens mijn studententijd en daarna heb ik altijd samen met vrienden gewoond. Daarom stelde ik me open voor nieuwe contacten, en ben actiever geworden in het St Jacob Genootschap. Maar contacten kun je in deze moderne tijd ook digitaal aangaan via een app, en zo kwam er een interessante vrouw in mijn leven; José. We hadden snel een klik en hebben samen veel wandelingen gemaakt. 

In het begin was onze band puur vriendschappelijk. We delen een liefde voor de natuur en zoeken graag actieve en sportieve uitdagingen op. Ook deelden we ook onze pijn en verdriet. José heeft een vergelijkbare nare ervaring achter de rug; ook haar relatie liep stuk door een affaire van haar partner. 

José heeft jarenlang in Italië gewoond; Italiaans is haar tweede moedertaal geworden. Ook ik kom graag in Italië, dus al snel maakten we plannen om samen te gaan wandelen in de Dolomieten. Afgelopen zomer verkenden we vervolgens Ligurië, de streek waar zij lange tijd heeft gewoond. Italië is prachtig, en doordat José de taal beheerst, krijg ik er veel meer van mee.

We hebben heel veel genoten samen, en langzaam groeide onze vriendschap uit tot een echte relatie. We delen veel interesses en hebben op veel gebieden een klik. Het is een geweldige ervaring om na jaren weer verliefd te zijn. Ik ben dol op haar en erg gelukkig dat we nu samenwonen.

Vorig jaar is Sjors getrouw met Janni, een heuglijke gebeurtenis. Hier een kiekje van José, het bruidspaar en mijn persoontje.

Ik ben afgelopen september ook 67 geworden en eindelijk met pensioen gegaan. De afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met de tuin, omdat we grote plannen hebben voor de moestuin en onze eigen groenten willen verbouwen om zelfvoorzienend te zijn. Maar ik begin weer onrustig te worden; mijn wandeltocht naar Rome vraagt om een vervolg. Dus vandaag ben ik begonnen aan de Peerkepad, een wandeltocht van Tilburg (waar Peerke geboren is) naar Wittem, een dorp in Limburg waar Peerke de patroonheilige is van de plaatselijke kerk.

Met de rugzak voor ons huis in Esbeek 

Ik ben niet in Tilburg gestart, maar weer vanuit huis gaan lopen, dit keer vanuit Esbeek!

Er wordt nog aan dit blog gewerkt

Wordt binnenkort vervolgd 

Michelangelo's Mozes

In Florence heeft Michelangelo met zijn standbeeld van David laten zien dat hij de meest getalenteerde beeldhouwer van die tijd is. Dat ontging paus Julius II niet en dus gaf hij Michelangelo in 1505 de opdracht om een ​​praalgraf voor hem te ontwerpen en te bouwen. Dit mausoleum zal een plek krijgen in de nieuwe Sint Pieter die op dat moment wordt gebouwd, ook al in opdracht van Julius II. Michelangelo gaat voortvarend aan de slag voor zijn weinig bescheiden opdrachtgever en ontwerpt een kolossale vrijstaande tombe met drie niveaus en plaats voor 48 beelden die hem alle ruimte zullen geven om zijn talenten te tonen. 

Michelangelo werkt met tussenpozen veertig jaar aan de tombe, die echter nooit volgens het oorspronkelijke ontwerp zal worden gerealiseerd. Julius II had namelijk al weer iets anders bedacht, het beschilderen van het gewelf van de Sixtijnse kapel, een klus waar Michelangelo vier jaar mee bezig is, van 1508 tot 1512. Hij schildert meer dan 300 figuren die het scheppingsverhaal en andere bijbelverhalen vertellen, waaronder het fragment “de schepping van Adam”, de meest gereproduceerde fresco ter wereld is.

God geeft Adam het leven

Daarna wil Michelangelo verder werken aan de tombe, maar voor de bouw van de nieuwe Sint Pieter is zoveel geld nodig dat de geldbuidel van Julius II niet diep genoeg is om alles te bekostigen. De opdracht voor de tombe wordt naar de achtergrond geschoven en er is steeds minder geld beschikbaar zodat de vier slaven beelden die ik in Florence zag, zie dag 77 van dit blog, nooit afgemaakt zijn. Toen Julius II in 1513 plotseling stierf, raakte het project nog verder naar de achtergrond, pas in 1545 is zijn graf voltooid. Het werd uiteindelijk een eenvoudig mausoleum aan de muur dat slechts een kwart van de oorspronkelijk geplande beelden bevat, waarvan de meeste werden gemaakt door de studenten van Michelangelo. Zo wordt de vervaardiging van dit mausoleum de grootste teleurstelling in het leven van Michelangelo. Het uiteindelijke graf heeft een bescheiden plaatsje gekregen in de minder belangrijke basiliek “San Pietro in Vincoli”.

De blikvanger van de tombe is het beeld van Mozes, het absolute hoogtepunt van Michelangelo’s beeldhouwers kwaliteiten. We zien Mozes die uit zit te rusten van zijn klauterpartij op de berg Sinaï, waar God hem twee stenen tafelen met de tien geboden gaf. Al mijmerend woelt hij door zijn baard, de stenen tafelen onder zijn arm geklemd. Dan ziet hij in de verte de Joden dansen rond het beeld van het gouden kalf. Mozes wordt kwaad om deze afgoderij en staat op het punt de stenen tafelen kapot te slaan. Dit moment is door Michelangelo meesterlijk gevangen in het blok Carrara marmer. Met een woeste blik plaatst Mozes zijn linkerbeen naar achteren, alle spieren gespannen, klaar om op te springen. Je ziet al zijn aderen zwellen van woede en als ik de kerk verlaat, blijft Mozes mij met zijn felle ogen nakijken.

Bezienswaardig Rome

 

Inmiddels is Loes gearriveerd om mij op te halen.

We genieten nog een paar dagen van Rome!

Er zijn ongeveer 300 pausen geweest die allemaal hun stempel op de stad hebben gedrukt!

Rome telt zo'n 900 kerken waarvan velen afgeladen zijn met kunst. Maar 

Maria Lactans

Ik fotografeer al jaren alle Maria's met ontblote borst!

Tijdens mijn pelgrimstocht is dit de enige die ik heb gezien.