Dag 11, Rustdag, afsluiten en start nieuwe levensfase

Vandaag heb ik een rustdag genomen na 10 dagen wandelen, mijn lijf is nog niet in voldoende conditie om continu verder te lopen. Het hotel heeft een goed bed zodat het lichaam twee nachten kan herstellen. 

Eindelijk tijd om de vraag “waarom?” te beantwoorden 

Onderweg kom ik regelmatig wandelaars tegen die soms met belangstelling vragen “Wohin geht die Reise”. Vaak ontstaat er een leuk gesprek en als men bekomen is van verbazing, stelt men steeds weer de vraag; waarom? Waarom te voet naar Rome? Ik heb geen pasklaar antwoord, ik probeer uit te leggen dat ik met deze reis een periode in mijn leven afsluit en me voorbereid op een nieuwe fase in mijn leven.

Naar mijn beschouwing kan een mensenleven in drie fasen worden verdeeld. De ontdekkingsfase; de opbouwfase en tenslotte de verwonderingsfase. Idealiter duurt elke fase ongeveer 30 jaar.

Een groot deel van de ontdekkingsfase woon je bij je ouders in je geboortehuis. Je doet veel kennis op door opleidingen, maar ook in de dagelijkse omgang met je gezinsleden en de mensen om je heen. In deze fase ontdek je wie je bent en wat je kunt. Je maakt vrienden en probeert te ontdekken hoe dat werkt met meisjes. Je maakt je geleidelijk los van je ouders en gaat op eigen benen staan. Daarbij valt veel te ontdekken, waar ben ik goed in? Hoe kan ik in mijn levensonderhoud voorzien? Waar kan ik gaan wonen? 

Deze fase sloot zich af toen ik met Loes een eigen gezin stichtte. 

Ik kan me nog heugen als de dag van gisteren dat mijn eerste kind werd geboren, het voelde voor mij als een enorme wending in mijn leven. Vanaf dat moment draaide het leven niet meer alleen om mijzelf, vanaf nu was ik verantwoordelijk voor mijn prille gezin. Je komt dan automatisch in de opbouwfase terecht. Je gaat op zoek een passende baan met een goed inkomen. Je koopt een huis en klust net zolang tot het een droomhuis is geworden. Er komen nog meer kinderen, niet geheel volgens plan kregen Loes en ik vier kinderen. In deze opbouwfase ga je er tegenaan, je werkt nog wat harder om ervoor te zorgen dat het je gezin aan niets ontbreekt. Een burn-out ligt op de loer, maar dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen door steeds mijn ontspanning te zoeken en af en toe wat rustiger aan te doen. 

Voor mij sluit deze fase zich nu af, nu mijn kinderen op eigen benen gaan staan, ze hebben mij niet meer nodig.  Ook op het werk laat de jongere generatie me inzien dat ze me niet voor alles nodig hebben en dat ze het prima kunnen redden zonder mij. 

Er breekt nu een nieuwe fase aan, de verwonderingsfase. Het is niet langer nodig om nog hoger op de carrière ladder te klimmen, het hoeft niet langer een doel te zijn om nog meer geld te verdienen. Het is nu tijd voor reflectie, waar ben ik mee bezig? Wat wil ik nog van het leven? Het overlijden van mijn beide ouders in de afgelopen twee jaar doet me opnieuw beseffen dat het leven eindig is. Daarom wil ik vanaf nu bezig zijn met me verwonderen. Verwonderen hoe mooi de wereld is. Verwonderen waartoe de mens in staat is en in het verleden gedaan heeft. Verwonderen wat voor prachtige schilderijen, muziekstukken, beelden, machines, boeken, films, foto's en gebouwen mensen hebben gemaakt. Verwonderen hoe het mijn kinderen, familie en vrienden vergaat. En zo is er nog veel meer om je over te verwonderen. Waar ik kan, en als het mij past en uitdaagt, wil ik daar graag een steentje aan bijdragen. 

Ik maak deze voettocht naar Rome om me voor te bereiden op deze laatste levensfase, maar ook om de opbouwfase af te sluiten. Ik hoop nog dertig jaar ouder te worden en die dertig jaar met heel andere dingen bezig te zijn. Welke? daarin laat ik mezelf verrassen en verwonderen.  

In 1500 hoorde het dorp Laach bij de heerschappij Saffenburg. Er ligt nog een kasteel aan de oever van de Ahr, een enorme ruïne die geleidelijk samensmelt met de rotsachtige omgeving. De heerschappij had een eigen rechtbank, bestaande uit lekenrechters die in de dorpen waren gekozen. De rechtbank stond onder leiding van een ambtenaar die door Karel V in overleg met de Graaf van Saffenburg/Virneburg werd aangewezen. Zonder speciale toestemming mocht geen vreemdeling zich in de heerschappij vestigen, maar moest er twaalf Rijkstaler voor betalen. Als hij een vrouw had, moest hij acht Rijkstaler voor haar betalen. Zo is direct duidelijk wat toen het waardeverschil was tussen mannen en vrouwen.

De steile oevers van de Ahr, gevormd door erosie, waren in 1500 al bijzonder geschikt voor wijnbouw. De wijngaarden werden door de Graaf verpacht aan de wijnboeren. Maar door de Reformatie en de Franse revolutie, met de ontbinding van vele vorstendommen, verloren de wijnboeren hun beste klanten. Daarom werd in dit gebied al in 1868 een Winzergenossenschaft (Wijngenootschap) opgericht. De oudste ter wereld. Van oudsher legt men zich hier toe op de Spätburgunder druif, familie van de pinot noir. Het is geen makkelijke druif om te verbouwen, veel gevoeliger voor schimmels en ziekte dan bijvoorbeeld de cabernetdruif, maar hij doet het erg goed op deze warme hellingen waar vaak een frisse wind staat. Het wijngenootschap telt inmiddels 450 leden die gezamenlijk hun druiven verwerken en daarbij de hoogste kwaliteit nastreven. Ik proefde een bekroonde editie Saffenburg nr. 21 van 2017 en was onder de indruk. Niet voor niets wordt hij de "König der Rotweine" genoemd.

Dag 10, laatste stuk Eifel, naar Laach

Vandaag gaat de tocht van Bad Münstereifel via Rodert, Wald, Kirchsahr, Berg, Kreuzberg, en Altenahr naar Laach. Outdooractive vertelt me dat ik daar 7 uur en 8 minuten voor nodig heb, de afstand 25,7 kilometer is, dat ik in totaal 426 meter moet klimmen en 546 meter ga afdalen. In werkelijkheid ben ik, net als de vorige dagen, er meer dan 9 uur mee bezig. Het aantal kilometers is niet het probleem, de afdaling ook niet, maar het zijn die 4 Domtorens van Utrecht dit ik tijdens dit pad moet beklimmen. Dus heb ik echt wat meer tijd nodig. 

Zelfs dit soort trappen moet ik overwinnen.

De dag begint met een stevige klim van 250 meter, wat zo vroeg in de ochtend een nadeel is. Maar het voordeel van een klim naar een hoog punt is vaak een beloning met mooie uitzichten.

Het waait hard vandaag maar de dag blijft droog met regelmatig zonneschijn, heerlijk weer om te wandelen. Vandaag en de afgelopen dagen heb ik grote stukken gelopen van de HWW (Haupt Wander Weg) 11, de Ahr Urft Weg, die, zoals de naam al doet vermoeden, begint bij de Urft, waar ik drie dagen geleden was, en eindigt bij de Ahr, waar ik vandaag aangekomen ben. Deze noordkant van de Eifel is een uitgestrekt, groen, heuvelachtig, rustig en eenzaam gebied. Misschien komt die stilte door Corona, maar toch is het een ongewoon dunbevolkt gebied, als je niet kiest voor de kronkelende asfaltwegen, waar motorrijders zo van genieten, kom je nauwelijks voertuigen en mensen tegen. De app kiest voor mij de mooiste paden, ver weg van de motorrijders.

De vogels zijn erg actief. Ik kan ze niet fotograferen, daarvoor heb ik niet de juiste camera en objectieven meegenomen. Maar het is een lievelust zoals de vogels te keer gaan. De koolmezen, ook wel bos-sirene genoemd, slaan alarm zodra ik dichtbij kom. Grijze kwikstaarten huppen vrolijk met me mee over mijn pad. De vink, die zich thuisvoelt in dit landschap met bossen en velden, fluit duchtig zijn suskewiet. De merels maken dit concert compleet, vooral de mannetjes proberen de vrouwtjes te imponeren met hun gefluit afgewisseld met rollers en gezang.

Ik zie bruin, grijze vogels die ik niet ken uit mijn woonomgeving. Soms zie ik een buizerd tussen de bomen scheren op zoek naar een prooi. 

Als ik loop heb ik mijn camera en iPhone altijd onder handbereik, elk zit in een eigen waterdichte tas aan mijn heupgordel. Ik gebruik de  iPhone als dictafoon. Indrukken of gedachtes die ik vast wil leggen spreek ik in en de “Notities” app van Apple zet ze direct om in geschreven tekst, wat handig is om in mijn blog te verwerken. Ik hoef ook niet te stoppen om een foto te maken. Ik maak er tientallen per dag en de mooiste komen op mijn blog.

Ik gebruik de iPhone veel om te navigeren en aantekeningen te maken. Om te voorkomen dat de accu leeg raakt, hangt deze een groot deel van de dag aan het zonnepaneel. Ik heb ook twee bidons met water binnen handbereik, ik hoef maar naar achteren te grijpen om een slokje te pakken en dat heb ik vaak nodig als ik bergopwaarts ga.

Het meest onmisbare uitrustingsstuk is mijn Whiterock outback-hoed. De grote rand houdt mijn gezicht uit de zon, de hoed doet daarnaast dienst als paraplu en houdt mijn hoofd, nek en schouders droog. Ik ben erg gevoelig voor ontstekingen in de voorhoofdholtes, maar gelukkig beschermt hij prima tegen ijzige koude wind. Ook laaghangende takken kunnen goed worden afgeweerd. Helaas is het geen flatteuze hoed, maar dat maakt niet uit, ik kan hem geen dag missen.

Dag 9, over de Ahr- Urft weg naar Bad Münstereifel

Het lopen gaat vandaag veel beter. Mijn kuiten spelen niet meer op, blijkbaar beginnen mijn benen langzaam in vorm te komen. Het bleef vandaag droog en de zon gluurde regelmatig tussen de wolken. De natuur is prachtig vandaag, maar misschien ben ik bevooroordeeld. Het blijkt dat als de zon schijnt en je bergaf loopt, de natuur veel mooier is dan als het regent en je een berg moet opzwoegen.

Vandaag gaat de tocht van Gemünd via Kall, Kelderich, Weyer, Dreimühlen, Pesch en Nöthen naar Bad Münstereifel. De hiking-app vertelt me dat ik daar 7 uur en 22 minuten voor nodig heb, dat ik in totaal 577 meter moet klimmen en 637 meter ga afdalen. Maar die app houdt er geen rekening mee dat de hiker over de zestig is en dat hij meer dan 25 kilogram bagage meezeult. Ik doe er gewoon 9 volle uren over.

Onderweg zie ik veel versierde bomen in de tuinen. Ik vraag een dame wat die boom betekent. Ze vertelt dat het een "May baum" is. Dat is een eeuwenoude Keltische traditie. In de nacht voorafgaand aan 1 mei planten de vrijgezelle jongens een versierde boom, meestal een berk, in de tuin van het meisje dat ze bekoren. De boom blijft daar een maand staan. Dan komt de jongeman hem ophalen. Als het meisje gecharmeerd is van deze avance, is het gebruikelijk dat haar moeder een ‘Kuchen’ bakt en haar vader hem beloont met een kist bier. En van het meisje zelf krijgt hij een kus.

Maar zo simpel blijkt het niet altijd te werken, er gaan geruchten dat meisjes de boom nog dezelfde avond afzagen en hem voor de deur van de jongeman smijten, een moderne vorm van emancipatie. Over emancipatie gesproken, in een schrikkeljaar werkt het allemaal andersom, dan zijn de meisjes of jonge vrouwen aan de beurt en zetten een boom neer bij de jongen van hun dromen.

Zo zie je maar, de Kelten hadden nog geen Tinder en bedachten een hele praktische oplossing. Ik begrijp heel goed dat de inwoners van de Eifel deze traditie levend houden, veel gemakkelijker dan swipen en daten. 

We hebben het ruigste deel van de Eifel gehad. Het landschap vertoont steeds meer agrarische activiteiten en zoals jullie weten; boeren maken het landschap, en daar zijn ze trots op. Het probleem is helaas dat niet alle boeren goede landschapsarchitecten zijn.

Je ziet hier opmerkelijk weinig wild. Geen haas, konijn, fazant of wat dan ook te bespeuren. In vier dagen tijd heb ik één ree gezien. In de Brabantse natuurgebieden zie je overal wroet-sporen van wilde zwijnen, maar ook die zijn hier nergens te bekennen. Je ziet hier wel van die 4x4 terreinwagens met een sticker op de achterruit “Freitag - Jagdtag”. Het barst hier van de jachthutjes, een zogenaamde hoogzit. De jagers nemen hier s'ochtends hun  plekje in voor het krieken van de dag. Als de dieren niets vermoedend hun ochtend ommetje maken, worden ze totaal onverwachts omgelegd door de jagers. Ik ben niet tegen jagen, de oermens was immers van nature een jager-verzamelaar. Jagers propageren de wildstand te beheren en in balans te houden. Maar is die balans hier niet een beetje doorgeslagen? Aan de andere kant zijn de Duitse jagers erg succesvol in het bestrijden van de ongewenste wilde zwijnen, de boeren hier zijn daar zeer tevreden over.

Nou, dat was een lange en vermoeiende dag, ik heb er weer eentje verdiend, proost!

Dag 8, het weer wordt beter, naar Gemünd

Vandaag was het weer een stuk beter dan gisteren, het druppelde een paar keer maar een regenbui mag je dat niet noemen. En zelfs de zon liet zich vandaag af en toe zien.

Vandaag had ik een tocht van 25 kilometer naar Gemünd gepland en ook dit keer vond de hiking-app het nodig om daar bijna 500 meter hoogteverschil in te verwerken. Omdat mijn kuitspieren een beetje opspelen van de vele beklimmingen van de afgelopen dagen, heb ik de voorgestelde route nog eens grondig geanalyseerd. In dit gebied stroomt de Urft, een zijrivier van de Roer. Ik besluit langs de Urft te lopen, wat me een klim van 300 meter scheelt. Omdat de Urft sterk meandert, loop ik met dit alternatief zo'n vier kilometer extra, wat niet veel tijd scheelt ten opzichte van de klim. De route is wat saaier, maar Ik doe het vooral om mijn kuitspieren te sparen. Dat pakte goed uit, vandaag was ik na 8 uur wandelen niet aan het einde van mijn latijn.

Vandaag ging de wandeltocht van Lammersdorf via Rollesbroich naar Strauch,  Rurberg en vervolgens ruim 10 kilometer langs de Urft-oever, via Malsbenden naar Gemünd. Ook vandaag heb ik weer een eenvoudig hotel genomen, de eigenaar is Nederlanders en hij waarschuwde me uitgebreid hoe ik in Duitsland met Corona regels om moest gaan, want eigenlijk had hij me moeten weigeren, ik heb niet de juiste documenten en bewijsstukken, en toerisme is nog niet toegestaan, alleen zakenreizen. Dus vanaf nu ben ik op zakenreis, ik doe onderzoek voor het schrijven van een boek, als dat geen zaken zijn?

 Langs de oever van de Urft. Al dit water komt uiteindelijk via de Roer bij Roermond in de Maas. 

Dag 7, Eifel anstieg, naar Lammersdorf

Vandaag maakte ik de aanloop naar de Eifel, een hoger gelegen plateaux ofwel hoogvlakte, dat ingeklemd ligt tussen de Ardennen, het Ruhrgebied, de Rijn en de Moezel. De Eifel heeft heuvels die in hoogte variëren van 600 tot 750 meter. Om op dat plateaux te komen heb ik flink moeten klimmen. De Dom van Aken ligt op 260 meter boven zee niveau. Lammersdorf, mijn eindbestemming ligt op 540 meter. Het totale hoogteverschil is nog geen 300 meter klimmen, maar ik kan jullie verzekeren dat het voor mij geen peulenschil was. Ik heb altijd veel gewandeld, zoals bijvoorbeeld het Pieterpad, maar deze hoogteverschillen heb je daar niet.

Volgens Outdooractive is deze tocht van Aachen naar Lammersdorf in 7 uur en 7 minuten te doen, afstand: 26,8 km, totale klim: 572 meter, totaal afdaling: 194 meter. Het kostte me bijna 9 uur en het kostte al mijn energie.

Ook vandaag begon de dag goed met een flinke regenbui, er zouden er nog veel volgen. Van Aachen liep ik naar Kornelimünster, vervolgens over de Schnepfenberg (260m) naar Hahn, vervolgens een stukje omlaag en verder omhoog, naar 340 meter, naar Rott, en nog verder omhoog naar 540m tot de eindbestemming Lammersdorf. Ook nu heb ik een simpel hotelletje geboekt want het is nog steeds geen weer om te kamperen en daarbij is mijn gezondheid nog steeds geen honderd procent, ik heb nog steeds last van een vastzittende hoest.

Duitsland heeft veel strengere Corona maatregelen ten opzichte van Nederland, hier is nog geen enkel terras open. 

De Duitsers hier zijn erg gedisciplineerd in het naleven van de regels, zelfs buiten dragen de meeste een mondkapje. Er wordt veel propoganda gemaakt over hoe om te gaan met het virus, op elke straathoek zie je indringende posters. En demonstreren tegen de maatregelen, zoals in Nederland, dat haalt hier niemand in zijn hoofd. Toch heeft Duitsland op dit moment een hoger reproductie getal dan Nederland, hoe is dat te verklaren? Het lijkt erop dat hoe harder je het virus bestrijdt, hoe genadelozer het te werk gaat.

Dit soort parcoursen zijn een stevige uitdaging om met de Wheelie te nemen. Je moet het karretje over de rotsen sleuren terwijl de wielen de berg af blijven rollen. Daarnaast is de ondergrond erg glibberig waardoor er veel eisen worden gesteld aan mijn tredvastheid en conditie.

Het water stroomt omlaag, maar ik moet omhoog!

Dan maar een lunch op een bankje in de buitenlucht. Ik heb even een droog momentje afgewacht zodat ik niet al klappertandend mijn yoghurt naar binnen hoef te werken. Veel mensen noemen dit afzien, maar toch geniet ik hier van. 

Als ik na een half uur wil opstaan, werkt mijn lijf niet mee. Helemaal verstijfd voel ik me als een trekpop, een houten klaas met een touwtje en als je daaraan trekt gaan zijn ledematen op een nogal onnatuurlijke, mechanische manier bewegen, met bungelende benen en hangende onderarmen. Ook mijn mechanisme beweegt erg vreemd, al mijn draaipunten werken tegen en het lijkt alsof alles een druppel olie nodig heeft. Dus besluit ik heel hard aan mijn touw te trekken. Dat helpt, het lijf komt weer in beweging, ik schud mijn schouders los, strek mijn rug en krom mijn benen. Ik haak mijn karretje vast, en doorrrrrr!!!

Tussen de buien door blijft ik genieten van de ontluikende natuur in al zijn frisgroene tinten.

Dag 6, de Duitse grens over, naar Aachen

Heerlen heeft van ouds her een bloeiende graffiti cultuur, de stad telt meer dan 50 murals en er is zelfs een graffiti museum met een collectie die voortdurend wisselt want street art dat er vandaag staat kan morgen alweer overgeverfd zijn.

Het weer was vandaag niet best, de hele dag was de lucht grijs, er was veel wind en het was erg regenachtig. Daarbij kwamen de eerste serieuze heuvels vandaag op mijn pad. Ik liep van Heerlen, via Kunrade naar Ubachsberg, dat plaatsje heet niet voor niks zo. Het is een van de hoogst gelegen kerkdorpen van Nederland dus dat is klimmen geblazen. Daarna verder naar Trintelen, nog wat hoger, dit gehucht ligt op tweehonderd meter hoogte. Dan naar beneden naar Bosschenhuizen, Bulkemsbroek, Baneheide naar de Duitse grens. Steeds onder een dik pak grijze wolken.

Even schuilen in dit tunneltje onder een spoorweg.

Links van de weg is Nederland, rechts is Duitsland.

Ongemerkt passeer ik de grens, er is geen markering, en er is geen douanier te bekennen maar dat is niet vreemd met dit weer. De tocht gaat verder via Orsbach naar Aachen waarbij het opnieuw berg op gaat tot 220 meter hoogte.

Als extra hindernis hebben de natuurbeheerders om de haverklap een draaipoortje neergezet, de Wheelie pas daar met veel wringen net doorheen. Al met al was het vandaag een bijzonder zware tocht.

Ook nu weer stuit ik in Limburg om de haverklap op een veldkruis, alleen vandaag al een stuk of tien. Een informatiebord geeft me een verklaring; deze kruisen zijn het beeldmerk van het christendom, zeg maar het logo van de kerk. Eeuwen terug was de kerkelijke macht en de bestuurlijke macht niet zo keurig gescheiden als tegenwoordig. De clerus en de adelijke vorsten werkten intensief samen om de bevolking hun wil op te leggen met allerlei regels die heel handig door het geloof ondersteund werden. Met de enorme hoeveelheid veldkruizen wordt de laagste stand, de boeren en horigen, er steeds aan herinnerd dat God, en dus ook de kerk, overal aanwezig is.

Einddoel vandaag is de Dom van Aken, de kerk waar Karel V in 1520 tot keizer gekroond werd, een jaar voordat Adrianus Paus werd. Karel V werd zo machtig omdat hij allerlei functies van zijn familie had geërfd. De opa's en oma's van Karel V behoorden allen tot een ander vorstengeslacht. 

Opa aan vaderszijde, Maximiliaan I, behoorde tot het vorstengeslacht Habsburg en regeerde over het Oostenrijk-Habsburgse rijk dat toen veel groter was dan Oostenrijk. Zijn koninkrijk omvatte Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië, Slovenië, grote stukken van Duitsland, maar ook stukjes van Polen en Frankrijk.

Oma aan vaderszijde, Marie van Bourgondië, behoorde tot het vorstengeslacht van Bourgondische hertogen. In de loop der jaren hebben Bourgondische hertogen, meestal op eerlijke wijze, allerlei Nederlandse gewesten in het bezit gekregen. Marie was; hertogin van Brabant, hertogin van Gelre, hertogin van Limburg, gravin van Lothier, gravin van Luxemburg, markgravin van Namen, gravin van Artesië, gravin van Charolais gravin van Vlaanderen, gravin van Henegouwen, gravin van Holland, gravin van Zeeland en gravin van Zutphen.

Opa aan moederszijde, Fernando II van Aragon, behoorde tot het het vorstengeslacht van koningen van Aragon en regeerde over een groot stuk van wat nu Spanje is, maar ook zuid Italië met Napels, Cicilië en Sardinië hoorde bij zijn koninkrijk.

Oma aan moederszijde, Isabel I van Castilië, behoorde tot het vorstengeslacht van koningen van Castilië en regeerde over het overige deel van wat nu Spanje is. Tijdens haar regeerperiode had Columbus Amerika ontdekt en zo werd Isabel ook koningin van grote delen van midden en zuid Amerika.

Met de kroning tot keizer werd Karel V nu heerser over een enorm rijk. Karel V had geen totale macht over de gebieden die hij van zijn voorouders heeft geërfd. In feite was zijn gebied opgedeeld in allerlei kleinere landjes. De leiders hiervan mochten eigen wetten hebben en op eigen wijze regeren, maar daarvoor moesten ze wel geld aan de keizer betalen. Karel V ging voortvarend aan de slag want die versnipperde grondgebieden vindt hij onoverzichtelijk en bovendien maakte ze veel ruzie met elkaar. Zo voegde hij Aragon en Castilië samen en ontstond het huidige Spanje. Ook is hij de schepper van de zeventien provincieën, een gebied dat zelfs nog wat groter was dan de huidige Benelux. Ook reorganiseerde hij delen van Oostenrijk en Italië. Deze reorganisaties kosten veel geld voor het uitkopen van adelijke families, of indien het kwaadschiks moest, was hij veel geld kwijt om voldoende manschappen op de been te brengen om oorlog te voeren. Gelukkig had Karel zijn tijd mee want de Spaanse zeevaarders hadden zilvermijnen ontdekt in het nieuwe overzeese wereldgebied Peru. Met schepen vol werd dit kostbare metaal aangevoerd zodat Karel zijn plannen kon verwezenlijken. Totdat Piet Heijn, de kleine man, de zilvervloot veroverde maar dat is een ander verhaal.

Europa zag er 500 jaar geleden totaal anders uit en werd compleet anders bestuurd. Maar de eenwording die Karel V nastreefde met hulp van kerk en Paus, is eenzelfde beweging die we nu zien met de vorming van de EU. Ook nu zijn er allerlei deelstaatjes die zich af willen splitsen en is het nog steeds niet gelukt om één groot en machtig Europa te creëren.

Ja, dit alles vindt plaats in de tijd van Paus Adrianus, wat een bijzondere tijd moet dat geweest zijn.

De Dom van Aken is de grafkerk van Karel de Grote die in 814 overleden is aan koortsen. Zijn beenderen zijn bijgezet in een gouden schrijn. Maar de dom bevat nog een tweede gouden schrijn met drie zeer belangrijke christelijke relieken, namelijk; een gewaad van Maria, de lendendoek van Jezus en de onthoofdingsdoek van Johannes de doper. Sinds 1239 worden deze in de dom bewaart, eens in de zeven jaar wordt de schrijn geopend om de relieken te tonen aan de gelovigen.

Op dit schilderij zien we de presentatie  van het heilige gewaad van Maria aan Karel V in de dom van Aken tijdens zijn kroning tot keizer.

Tot voor de wereldoorlogen was de Dom van Aken een van de belangrijkste bedevaartskerken van het Roomse rijk. Pas na de oorlog heeft de kerk van Santiago deze rol overgenomen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om een stempel in mij pelgrimspaspoort te laten zetten, mijn tweede stempel.