Dag 10, laatste stuk Eifel, naar Laach

Vandaag gaat de tocht van Bad Münstereifel via Rodert, Wald, Kirchsahr, Berg, Kreuzberg, en Altenahr naar Laach. Outdooractive vertelt me dat ik daar 7 uur en 8 minuten voor nodig heb, de afstand 25,7 kilometer is, dat ik in totaal 426 meter moet klimmen en 546 meter ga afdalen. In werkelijkheid ben ik, net als de vorige dagen, er meer dan 9 uur mee bezig. Het aantal kilometers is niet het probleem, de afdaling ook niet, maar het zijn die 4 Domtorens van Utrecht dit ik tijdens dit pad moet beklimmen. Dus heb ik echt wat meer tijd nodig. 

Zelfs dit soort trappen moet ik overwinnen.

De dag begint met een stevige klim van 250 meter, wat zo vroeg in de ochtend een nadeel is. Maar het voordeel van een klim naar een hoog punt is vaak een beloning met mooie uitzichten.

Het waait hard vandaag maar de dag blijft droog met regelmatig zonneschijn, heerlijk weer om te wandelen. Vandaag en de afgelopen dagen heb ik grote stukken gelopen van de HWW (Haupt Wander Weg) 11, de Ahr Urft Weg, die, zoals de naam al doet vermoeden, begint bij de Urft, waar ik drie dagen geleden was, en eindigt bij de Ahr, waar ik vandaag aangekomen ben. Deze noordkant van de Eifel is een uitgestrekt, groen, heuvelachtig, rustig en eenzaam gebied. Misschien komt die stilte door Corona, maar toch is het een ongewoon dunbevolkt gebied, als je niet kiest voor de kronkelende asfaltwegen, waar motorrijders zo van genieten, kom je nauwelijks voertuigen en mensen tegen. De app kiest voor mij de mooiste paden, ver weg van de motorrijders.

De vogels zijn erg actief. Ik kan ze niet fotograferen, daarvoor heb ik niet de juiste camera en objectieven meegenomen. Maar het is een lievelust zoals de vogels te keer gaan. De koolmezen, ook wel bos-sirene genoemd, slaan alarm zodra ik dichtbij kom. Grijze kwikstaarten huppen vrolijk met me mee over mijn pad. De vink, die zich thuisvoelt in dit landschap met bossen en velden, fluit duchtig zijn suskewiet. De merels maken dit concert compleet, vooral de mannetjes proberen de vrouwtjes te imponeren met hun gefluit afgewisseld met rollers en gezang.

Ik zie bruin, grijze vogels die ik niet ken uit mijn woonomgeving. Soms zie ik een buizerd tussen de bomen scheren op zoek naar een prooi. 

Als ik loop heb ik mijn camera en iPhone altijd onder handbereik, elk zit in een eigen waterdichte tas aan mijn heupgordel. Ik gebruik de  iPhone als dictafoon. Indrukken of gedachtes die ik vast wil leggen spreek ik in en de “Notities” app van Apple zet ze direct om in geschreven tekst, wat handig is om in mijn blog te verwerken. Ik hoef ook niet te stoppen om een foto te maken. Ik maak er tientallen per dag en de mooiste komen op mijn blog.

Ik gebruik de iPhone veel om te navigeren en aantekeningen te maken. Om te voorkomen dat de accu leeg raakt, hangt deze een groot deel van de dag aan het zonnepaneel. Ik heb ook twee bidons met water binnen handbereik, ik hoef maar naar achteren te grijpen om een slokje te pakken en dat heb ik vaak nodig als ik bergopwaarts ga.

Het meest onmisbare uitrustingsstuk is mijn Whiterock outback-hoed. De grote rand houdt mijn gezicht uit de zon, de hoed doet daarnaast dienst als paraplu en houdt mijn hoofd, nek en schouders droog. Ik ben erg gevoelig voor ontstekingen in de voorhoofdholtes, maar gelukkig beschermt hij prima tegen ijzige koude wind. Ook laaghangende takken kunnen goed worden afgeweerd. Helaas is het geen flatteuze hoed, maar dat maakt niet uit, ik kan hem geen dag missen.