Dag 4, terug naar huis voor de crematie van Moeder

Vannacht sliep in in een fijn hotelbed, een welkome afwisseling na een paar dagen kamperen. Het voordeel is ook dat ik veel minder werk heb met mijn kampement opzetten en afbreken. En omdat het in de vroege ochtend nog fris is, is zo'n hotel best fijn. Maar helaas werd ik vannacht al om 2 uur wakker van de spierpijn, zo erg heb ik niet vaak gehad.

Spierpijn wordt veroorzaakt door zeer kleine scheurtjes in je spiervezels, die door een lange wandeling kunnen ontstaan. Na twee tot drie dagen is de spierpijn vaak het hevigst, dat komt door een milde ontstekingsreactie in je spieren. Het is eigenlijk niets ernstigs, spieren herstellen zich snel en worden zo groter en steviger. Dit proces wordt 'supercompensatie' genoemd, dus na verloop van tijd wordt je sterker en kan je gemakkelijker lange afstanden lopen of steile hellingen beklimmen voordat je spierpijn krijgt.

Vanmorgen lekker gedoucht en nu voelen mijn benen weer een stuk beter aan. Het regent vanmorgen dus ook nu doe ik lekker rustig aan. 

Vanmiddag om 5 uur is de uitgestelde crematie van mijn moeder, de vijf zoons (vier van mijn broers en ikzelf) die besmet zijn geraakt aan haar sterfbed, hebben nu ook hun partners besmet. Bovendien is ook een thuiswonend neef besmet. In totaal zijn er nu 14 Corona gevallen, gelukkig zijn de meeste al hersteld, maar een paar zijn nog ziek of zitten nog in quarantaine en kunnen er vanmiddag niet bij zijn. Heel jammer en heel raar om op deze manier afscheid te moeten nemen van ons moedertje.

Het is inmiddels droog dus loop ik naar Spaubeek waar Loes me om 12 uur ophaalt. Ik verlaat Sittard via de smalle Broekstraat, te smal om auto's te parkeren, en waar de huizen tegen elkaar zijn gebouwd. Elk huis heeft een grote boog-poort naar een binnenplaats waar de bewoners hun eigen paradijs hebben gecreëerd. Waarom bouwen we onze woonwijken niet meer op deze manier? Lekker knus en geen lelijke auto's op straat.

Vanaf nu is het landschap totaal anders, ik verlaat het vlakke land en trek de heuvels in, via Munstergeleen en Puth loop ik naar Spaubeek. Hoe mooi zijn heuvels als je de meeste tijd alleen maar vlak land ziet!

En steeds maar weer veldkappelletjes.

Ook mijn moeder is van huis uit katholiek opgevoed. Hoe ouder ze werd hoe meer ze aan haar geloof haar eigen draai gaf. Ze wilde niet met een kerkdienst begraven worden en meegaan met de afstandelijke godsverering zoals de huidige kerkleiders momenteel nastreven. Ze koos, net als mijn Pa, voor een dienst in het crematorium zodat we met de hele familie op een warme manier terug konden kijken op haar leven en gedenkwaardig afscheid van haar kunnen nemen.

Toch heeft moeder altijd een warm plekje voor Maria gehouden, ze is in de Maria maand Mei met Vader getrouwd, ze noemden hun boerderij de Mariahoeve, en al haar kinderen hebben een doopnaam Maria gekregen, ook de jongens. Zo heet ik bijvoorbeeld; Adrianus Franciscus Maria. 

Op Zandoers, waar ze altijd met onze Pa heeft gewoond en haar kinderen heeft grootgebracht, staat ook een Mariakapelletje, een waar ze in Limburg jaloers op kunnen zijn. Dagelijks komen bezoekers kaarsen branden, ja dit kapelletje is een goudmijn voor de eigenaren, de Zandoerse buurtbewoners. Het kappelletje is onlangs gerenoveerd voor tienduizenden euro’s, want de Zandoerlenaren zijn er trots op, willen het behouden en aan geld geen gebrek.

Het oorspronkelijke plan was om Moeder met de hele familie op een loopkoets vanuit haar boerderij naar het crematorium de brengen, een afstand van slechts 800 meter. Maar eerst zou er met haar een bezoek gebracht worden aan het kappelletje om een kaarsje voor Maria aan te steken. Echter nu de crematie met tien dagen uitgesteld is en er in de familie een minipandemie is uitgebroken, zou dat geen pas geven. Daarom hebben we het klein gehouden en hebben alleen mijn broers en zus die Corona  bedwongen hebben een bezoekje aan Maria gebracht.

Ons moeders prentje krijgt een plekje tussen de andere overledenen.

Daarna hebben we met de hele familie een mooie en waardige gedenkdienst gevierd, mijn moeder heeft een mooi leven gehad, een leven waar menig jaloers op kan zijn, een leven zoals dat in de huidige tijd niet meer geleefd kan worden. Wel vreemd, die afstand, met mondkapjes, maar deze keer hebben we alle regels toch maar serieus genomen.

Moeder, je blijft voor altijd in ons hart.