De laatste week zaten we met de hele familie in een achtbaan zoals bezongen door Danny Vera in zijn lied Rollercoaster. In onze familie bubbel is veel lief en leed besproken en hebben we aan een waardig afscheid voor moeder gewerkt, zo goed mogelijk met inachtneming van de regels van de anderhalve meter maatschappij.
Helaas is Corona erin geslaagd om in deze bubbel door te dringen, in zo’n rouwproces kom je ondanks de goede bedoelingen soms wat dichter bij elkaar. Inmiddels zijn 3 familieleden positief getest waaronder ik. De crematie van moeder hebben we uit moeten stellen, ik zit thuis in quarantaine een beetje ziek te wezen en heb mijn voettocht opnieuw uitgesteld.
Ik heb geprobeerd mijn gevoelens te verwoorden in het volgende gedicht, geïnspireerd door Danny Vera;
Daar gaan we
Op de achtbaan zoals we het leven kennen
Met fijne hoogtepunten en diepe dalen
Ik weet echt niet waarom
Maar ik zal gaan
Tot de verste plek, tot Rome
Ik ga de hele weg
Omdat ik weet dat jij bij mij bent
Je hoeft me niet te vertragen
Omdat ik altijd bij je zal zijn
Ik zal mijn weg terug naar huis vinden
Waar de beuk groeit en beschutting biedt
Ik denk dat je het wel weet
Waarom ik dit doe en waarheen ik ga
Ik probeer die onbekende ruimte te vullen
Daar heb ik jou bij nodig
Je blijft bij mij op mijn reis
Ik zal proberen mijn weg te vinden
En jij zult er altijd zijn, waar ik ook ga
Daar gaan we
De grote boom in onze tuin schiet in blad, prachtig groene beukenbladeren tegen een stormachtige lucht. Veel later dan vorig jaar, het voorjaar wil maar niet beginnen. Is dit een voorbode voor mijn reis? Is dit het diepe dal waarna ik in de achtbaan omhoog gevoerd wordt? Naar......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten