Dag 5, nieuwe start, naar Heerlen

Vannacht heb ik heerlijk geslapen in mijn eigen bedje, naast Loes, dat zal ik de komende maanden moeten missen. 

Loes heeft me teruggebracht naar Spaubeek zodat ik mijn voetreis kan voortzetten. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat gewicht te dumpen. Zo heb ik alle wandelgidsen thuisgelaten omdat ik merkte dat mijn Outdooractive app alle wandelroutes kent, ik heb al een stukje Pieterpad en een stukje Pelgrimspad gelopen, deze staan duidelijk aangegeven in de app. Ik zie nu ook dat ook alle routes van mijn wandelgidsen terug te vinden zijn op de Kompass hiking kaarten van mijn navigatie app. Ook de zware waka waka powerbank heb ik thuis gelaten, want het blijkt dat het zonnepaneel ook bij regenachtig weer overdag genoeg stroom levert om mijn iPhone en iPad volledig op te laden. Dat scheelt me toch maar mooi 1,7 kilogram aan gewicht die ik niet naar Rome hoef te sjouwen.

Vandaag ging de wandeltocht van Spaubeek via Nuth, Hellebroek, Swier en Weustenrade naar Heerlen.

Naast dit huis loop een heel klein paadje!

Ik ben erg tevreden over de navigatie-app. Je kunt  eenvoudig een route plannen op de iPad, die is groter dan een telefoon zodat je een goed overzicht hebt. Je vult gewoon in waar je heen wilt en Outdooractive maakt een voorstel met de mooiste wandelroutes. Deze app is een community, weet welke paden het meest worden bewandeld en daarom favoriet bij wandelaars. Je kan vervolgens de route downloaden en met je telefoon synchroniseren. Zelfs als je je telefoon in vliegtuigmodus zet, afgesneden van alle digitale data, zal de app nog steeds duidelijk aangeven waar je bent en hoe je verder moet. Wel schuwt de app niet om omwegen voor te stellen, maar afsnijdingen zijn gemakkelijk in te schatten omdat zelfs de kleinste paden op de kaart staan met een dunne zwarte stippellijn. Zo maak ik vaak mijn eigen route, om kilometers te besparen, maar ook omdat ik graag door een dorp wil lopen in plaats van eromheen zoals de app vaak suggereert. In dorpen zijn immers de terrasjes, de bakkers en de winkels. Ook is duidelijk te zien of een pad doodlopend is, en waar je riviertjes, spoorlijnen en snelwegen kan kruisen. Ik heb nog geen een keer een omweg moeten maken, maar wel al veel bochten afgesneden met alternatieve paadjes.

Soms waag ik een gokje,

Maar gelukkig kom ik er doorheen met mijn Wheelie-kar!

Gedicht van Iris le Rütte

Soms drijf je

als de schaduw

van een wolk

over mijn landschap

voorbij

Dit tunneltje onder een snelweg was gemakkelijk te vinden met de navigatie-app, waardoor het mogelijk is ver van auto’s weg te blijven:

In de middeleeuwen was Limburg zeer welvarend met een goed ontwikkelde adelstand. Dat is nog steeds te zien aan de vele herenboerderijen en kastelen.

De laatste foto is van Kasteel ter Worm dat uit de veertiende eeuw stamt. In 1500, ten tijde van Paus Adrianus, was het kasteel bezit van de schout van Heerlen; Diederick van Palland. De schout was het hoofd van het justitioneel apparaat. Hij was openbaar aanklager, hoofd van het opsporingsapparaat en zat het gerecht voor. Hoe dat er in die tijd aan toe ging verteld het volgende verhaal:

Er was ingebroken bij de Pastoor, de dieven hadden een paar bussels hooi meegenomen uit de schuur. De veldschut en twee schepenen gingen het geval onderzoeken. Via een spoor kwamen ze uit bij het huis van Merten de Quack. De schout werd gevraagd of ze huiszoeking mochten doen. Ze vonden hooi, maar de vermoedelijke dader ontkende het gestolen te hebben. Desondanks werden vader en zoon de Quack gearresteerd en overgebracht naar het kasteel van de schout. Daar werden ze uitgebreid ondervraagd, o.a. ook over nog meer verdachte spullen die in hun huis waren aangetroffen. Het enige wat voor 100% bewezen kon worden dat gestolen was waren de kleren van een vogelverschrikker, waarvan de zoon verklaarde dat hij die had meegenomen, omdat ze beter waren dan zijn eigen kleren. Vader en zoon waren straatarm. De schout riep de schepenen bijeen om recht te spreken. De verdachten kregen een advocaat toegewezen. Deze wist in eerste instantie verhoor op de pijnbank te voorkomen omdat dat alleen was toegestaan voor grove delicten. Volgens de pastoor was de waarde van de ontvreemde goederen 12 stuivers. Uiteindelijk werden ze veroordeeld voor 50 gulden boete en in de kosten van het proces. Toen in het daaropvolgende najaar in de omliggende dorpen opnieuw werd ingebroken werden enkele mensen gearresteerd, die als medeplichtigen ook Merten de Quack, diens zoon en dochter aanwezen. Opnieuw werd het drietal gearresteerd en vervoerd naar het kasteel. Bij ondervraging ontkenden ze alles. Vervolgens werd nu wel de pijnbank toegediend. De marteling werd bijgewoond door de schout, zeven schepenen en een secretaris die alle bekentenissen op schrift moest stellen. De marteling duurde van 's middags twee uur tot 's avonds tien uur. Van tijd tot tijd werd er gepauzeerd voor het eten van een hapje. De stad- en landrechten schreven voor, dat een bekentenis die door de pijnbank was afgedwongen de volgende dag in de open lucht door de verdachte bevestigd moest worden, anders was hij niet geldig. Merten de Quack werd naar buiten gehaald en ontkende nu alles wat hij eerder had bekend. Volgens de wet mocht hij nu weer op de pijnbank geplaatst worden, eventueel zelfs voor een derde keer. Inmiddels werd de hoofdverdachte geëxecuteerd. Merten werd voor de tweede keer gemarteld en weer bekende hij alles. Toen hij de dag er na zijn bekentenis moest bevestigen in de open lucht bleek hij te zijn overleden. Het overlijden werd door de aanklager geweten aan een ziekte, maar de advocaat was er van overtuigd dat deze het gevolg was van de marteling. Deskundigen kregen de opdracht het lijk te onderzoeken. De conclusie was dat de betrokkene was overleden ten gevolg van een ongeval welk in de gevangenis had plaats gevonden. De advocaat zei: "als het al waar is dat hij is overleden tengevolge van een ongeval, dan is het effect op zijn minst verergerd door de marteling." Uiteindelijk werd beslist dat hij begraven mocht worden op gemeentegrond, maar niet in gewijde aarde. Met zoon Christoffel en dochter Maria liep het zo mogelijk nog erger af. Tot twee keer toe werd Christoffel gemarteld, de tweede keer duurde de marteling een hele dag. De volgende dag verklaarde hij ook in de open lucht schuldig te zijn. Zijn zus bekende bij voorbaat toen haar verteld werd wat haar te wachten stond als ze niet zou bekennen. Het vonnis luidde: "beiden zullen onder de galge in hun aengesicht door de scherprechter worden swart gemaeckt" en vervolgens "aen de galge gehanghen ende met eenen strop ende kettingh om den hals gewurcht worden soo dat de doodt daernae volgt". Ze zullen daarna "niet van de galge worden afgedaen maer daeraen blijven hangen anderen ten exempel". Hun bezittingen werden verbeurd verklaard.

Het kasteel is momenteel eigendom van Freek van de Valk, een telg uit de horecafamilie. Toen hij het kasteel kocht was het ernstig in verval, maar met subsidies van de staat, de provincie Limburg en de gemeente Heerlen kon hij het in oude glorie herstellen. De tuinen worden onderhouden door Natuurmonumenten. Het is nu een exclusief kasteelhotel, een kamer kost €187,-

Ik ben maar een stukje verder gelopen en heb voor een derde van dat bedrag een kamer in het Tulip Inn Hotel genomen. Ik merk dat ik mezelf niet te veel moet plagen met kamperen en 's ochtends opstaan in de regen. Want wie weet komt Corona dan weer terug?