Dag 36, langs de Lech, naar Prittriching

Barok interieur van de Sint Arfa Basiliek in Augsburg

Vandaag gaat mijn pelgrimsreis verder en zodra ik Augsburg verlaat, kom ik in een gigantisch en prachtig natuurgebied, het Lechauwald, dat, zoals de naam al doet vermoeden, wordt doorkruist door de Lech. Ik passeer geen enkel ander dorp op weg naar Prittriching, een tocht van 22 kilometer waarbij ik 50 meter in hoogte ben gestegen. Dat is maar een klein hoogteverschil, maar binnen deze afstand zijn er in de Lech drie waterkrachtcentrales gebouwd. Het is wonderlijk om te zien hoe mooi stuwmeren en beekjes met vistrappen worden gecombineerd om de natuur niet te schaden. Dit alles wordt gecombineerd met bossen en bloemenweiden, 20 kilometer lang heb ik geen boerenland of akker gezien, prachtig.

Vanaf een dam met turbine uitlaat, op de achtergrond een vistrap 

Zoals eerder vermeld word ik onderweg meerdere keren per dag aangesproken, ook vandaag; Aha, Sie sind ein Fernwanderer! Deze fietsers, die in twee weken de Romantische Straße doen, wilden een foto van mij maken, dus heb ik ook een foto van hen gemaakt. Ze hadden ook al eens in Nederland gefietst en dat was “So Toll”. We waren het samen eens dat Nederland het fietsland bij uitstek is. De mensen die je onderweg aanspreken zijn oprecht geïnteresseerd en vaak is hun reactie “Wahnsinn” om zover te lopen, maar ook krijg ik “Respekt”.

Vandaag zat ik een beetje in mijn piepzak waar ik de nacht door moest brengen. Er was geen camping of hotel te bekennen op de route. In de verdere omgeving waren slechts een paar hotels met kuuroord en prijzen van € 80 tot € 120 per nacht per persoon, dat vindt ik wat te gortig. Maar zoals zo vaak lossen problemen zichzelf op, zo ook vandaag, ik liep langs een schuurtje en mijn oog viel op een reclamebord van Pension Richard Vögele. Ik belde en ze hadden nog een kamer beschikbaar. Als ik na een uur arriveer zit Richard samen met zijn vrouw buiten op een bankje te wachten. Richard is 83 en zijn vrouw 82. Er is geen wifi in hun Pensioen, ze zijn niet te vinden op internet, deze mensen hebben de hele overgang naar het digitale tijdperk gemist en doen gewoon hun eigen ding. Richard ging meteen een "Hefe Weizenbier" halen omdat hij perfect aanvoelde wat ik nodig had met deze hitte en kilometers in mijn benen. Toen ik ze vertelde over mijn doel, het graf van Adrianus, gingen ze los over hun audiëntie bij de Duitse paus, hun hele pension hangt vol met foto's van hem. Grappig om deze oudjes te ontmoeten.

Bloem van de dag, voor de goede orde, dit zijn geen gecultiveerde bloemen uit tuinen. Deze bloemen groeien gewoon in het wild in bloemenweides. In Duitsland is men erg fanatiek bezig met de natuur en er wordt veel aandacht besteed aan het creëren van biotopen met bloemenweides. Ik kan daar erg van genieten.