Vandaag gaat de tocht van Pfunds via Kajetansbrucke, Burg Altfinstermünz, de grens over naar Zwitserland en weer terug naar Oostenrijk over de Martinsbrucke naar Nauders. Vandaag ga ik berg op, maar liefst 500 meter klimmen over een afstand van 22 kilometer.
Heerlijk om weer de berg op te lopen. De laatste dagen liep ik in een diep dal en zo voelde dat ook. Vandaag klim ik eruit, de hoogte in, je gaat je vanzelf euforisch voelen. Loop je in de bergen dan zie je alles van bovenaf, het plaatst de wereld in een ander perspectief. Al kijkend in een vallei en turend naar de hoogste toppen voel ik me een nietig wezen, en dat ben ik natuurlijk ook. Als er een steen naar beneden komt rollen, dat hoeft niet eens een grote te zijn, en die kruist mijn pad, dan ben ik er geweest.
Maar toch voel ik me fantastisch, zou dat de dopamine kunnen zijn? Blijkbaar verhoogt lichaamsbeweging het dopaminegehalte in je lijf, dat verbeterd het humeur en verhoogt het gevoel van welzijn en welbehagen. De hoeveelheid dopamine die je aanmaakt heeft alles te maken met motivatie en aandacht. Onderzoek toont aan dat regelmatige sporten de hoeveelheid dopamine in je hersenen verhoogt en dat je brein er ook gevoeliger voor wordt. Nou, bij mij heeft dat vandaag zijn effect gehad!
Want sporten was het vandaag, de zwaarste klim was 370 meter omhoog over een afstand van 6 kilometer op een gestaag klimmende weg met een heleboel haarspeldbochten. Ik was de enige voetganger, naast veel fietsers en motorrijders en een paar auto’s. Ik ga nauwelijks langzamer de berg op dan tourfietsers. Die komen langzaam voorbij en vragen “who gehtst du hin” en als ik dan antwoord “nach Rom” vallen ze van hun fiets van verbazing en tja dan loop ik ze voorbij. Maar serieus, het eerste kwartier moest ik in het ritme komen en gaat mijn ademhaling op hol. Mijn hartslag stijgt naar 120 tot 130 slagen per minuut , maar als ik dan mijn eigen gestage tempo kies, zakt mijn ademhaling na een tijdje naar een normaal niveau. Van Dave (Jij en Dave Sports) heb ik geleerd dat dit “actief herstel” wordt genoemd, je stemt je inspanning af aan de energie die je kunt geven en dat kun je dan lang volhouden. Ik was binnen 1,5 uur boven, er zijn fietsers die er langer over doen, zonder batterij, want ook hier zijn er veel mountainbikers met electrische ondersteuning.
Dit gevoel voor humor hoort bij Oostenrijk. Het #MeToo fenomeen moet hier nog worden gestart!
Vandaag heb ik zelfs een stukje door Zwitserland gelopen, er is al jaren een strijd gaande tussen Oostenrijk en Zwitserland waar de grens tussen Tirol en Graubünden zou moeten liggen. Uiteindelijk kwamen de twee landen overeen dat het midden van de rivier de Inn de grens is. Mijn pad was aan de Zwitserse kant van de Inn en dus had ik vandaag mijn eerste grenscontrole. Ik vertelde de douanebeambte over mijn pelgrimstocht en ik mocht direct doorlopen. Geen COVID check, geen quarantaine, gewoon gaan...
Beest van de dag:
Beeld van de dag:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten