Dag 34, Barok, naar Langweid am Lech

De wandeling gaat verder van Donauwörth via Auchsesheim, Mertingen, Druisheim, Allmannshofen, Nordendorf, Westendorf, Meitingen en Hubertushofen naar Langweid am Lech. Door een gebrek aan campings en accomodaties is de afstand vandaag 31 kilometer geworden, maar met een zonnetje van 26 graden was het lekker lopen. Vanmorgen even goed ingesmeerd om te voorkomen dat ik de kleur van een kreeft krijg.

Inmiddels heb ik de Romantische Strasse ingeruild voor de Via Claudia Augusta, een oeroude Romeinse weg die Germania met Italië verbond. Naast de Rijn vormde ook de Donau de noord grens van het Romeinse rijk. De Via Claudia Augusta liep vanaf Tridentium (Trento) langs de rivier Adige over de Reschenpas en de Fernpas naar Füssen en gaat dan verder via Augusta Vindelicorum (Augsburg) langs de Lech tot aan Donauwörth waar ook de Lech in de Donau uitmondt. Dit wordt mijn route voor de komende weken.

Mijn route overlapt hier ook de Jakobus Pilgerweg naar Santiago. Toen ik gisteravond terugkwam van de stad op de camping, had ik een praatje met een Duitse dame die in haar eentje naar Santiago fietste. Ze vertelde dat hier een populaire pelgrimsroute loopt naar Santiago de Compostella, die door veel Duitsers, Oostenrijkers en Zwitsers wordt gefietst. 

Onderweg zag ik deze kaart van de route. Compostellapelgrims worden op alle kerkdeuren welkom geheten, inclusief telefoonnummer om te bellen voor overnachtingen. Mijn route naar Rome is niet zo populair, ik heb nog niemand die kant op zien gaan.

Vandaag sprak ik met een vluchteling uit Gambia die is gevlucht voor dictator Yahya Jammeh. Hij begroette me met Gruß Got. Ik vroeg hem of dat ook zijn God was? Nee dus, maar hij doet er alles aan om te integreren en een nieuw leven op te bouwen in Duitsland. Hij was te voet op weg naar school en volgt een opleiding logistiek. Hij was pas twee jaar in Duitsland en zijn Duits was best goed, zelfs beter dan het mijne, maar dat zegt natuurlijk niets.

Even terug naar de Middeleeuwen, Maarten Luther was behoorlijk succesvol met zijn reformatie, de kerk van Rome had veel macht en gezag verloren. Grote gebieden waren onder invloed van het protestantisme gekomen en keerden zich tegen de katholieke macht en invloed. De protestanten pleitten voor een zuiverder geloof waarin de Bijbel centraal stond en er nauwelijks plaats was voor kunst. Om het tij te keren riep de paus zijn kardinalen bijeen op het Concilie van Trento (1545-1563). De kerk moest worden hervormd en gezuiverd om een antwoord te vinden op de protestanten. Deze vernieuwingsbeweging wordt Contrareformatie genoemd. Het concilie besloot, tegenovergesteld aan de zienswijze van de protestanten, dat kunst de manier was om Bijbelse verhalen aan de mensen over te brengen. Maar dit moest wel op een heldere manier gebeuren met schilderijen zonder al te veel symboliek en stilistische details. Uit deze benadering is de barok ontstaan, een kunstvorm die wordt gekenmerkt door een overdaad aan vormentaal. Door een overvloed aan dramatische en realistische beeldtaal trachtte men de toeschouwer zich nietig te laten voelen, om daarmee het ware katholieke geloof te benadrukken.

Tijdens het Concilie van Trento werd ook een nieuwe kloosterorde opgericht, de jezuïeten, en zij kregen de taak om de aanpak met de nieuwe ideeën te verspreiden. Ze onderscheiden zich van andere ordes door een speciale gelofte van gehoorzaamheid aan de paus en vallen niet onder het gezag van een bisschop. De jezuïeten richtten zich vooral op bekering en onderwijs en propageerden zo het ware katholicisme. Veel mensen kijken nog steeds naar de wereld door de bril die de jezuïeten ons gaven. In de omgeving waar ik nu loop staan veel barokke kerken, het blijft indrukwekkend om te zien hoe de Jezuïeten zich uitgesloofd hebben.

Het Barok interieur van de kerk van het Kloster Holzen, gewijd aan Johannes de Doper, die ik vandaag passeerde. Ik liet hier meteen mijn vierde stempel in mijn Pergrim-paspoort  zetten

Een voorbeeld van een barokke kunstenaar is Gian Lorenzo Bernini die een standbeeld wilde maken van Sint Laurentius die in de 3e eeuw verbrand werd omdat hij christen was. Bernini probeerde zich voor te stellen hoe de sterke gevoelens van pijn moeten zijn geweest. Dus stak hij zijn hand in het vuur en keek in de spiegel naar zijn eigen gezicht. Dit zelfportret komt voort uit deze studie die hij uiteindelijk gebruikte om het gezicht van Laurentius te maken.

Bloem van de dag