Dag 4, terug naar huis voor de crematie van Moeder

Vannacht sliep in in een fijn hotelbed, een welkome afwisseling na een paar dagen kamperen. Het voordeel is ook dat ik veel minder werk heb met mijn kampement opzetten en afbreken. En omdat het in de vroege ochtend nog fris is, is zo'n hotel best fijn. Maar helaas werd ik vannacht al om 2 uur wakker van de spierpijn, zo erg heb ik niet vaak gehad.

Spierpijn wordt veroorzaakt door zeer kleine scheurtjes in je spiervezels, die door een lange wandeling kunnen ontstaan. Na twee tot drie dagen is de spierpijn vaak het hevigst, dat komt door een milde ontstekingsreactie in je spieren. Het is eigenlijk niets ernstigs, spieren herstellen zich snel en worden zo groter en steviger. Dit proces wordt 'supercompensatie' genoemd, dus na verloop van tijd wordt je sterker en kan je gemakkelijker lange afstanden lopen of steile hellingen beklimmen voordat je spierpijn krijgt.

Vanmorgen lekker gedoucht en nu voelen mijn benen weer een stuk beter aan. Het regent vanmorgen dus ook nu doe ik lekker rustig aan. 

Vanmiddag om 5 uur is de uitgestelde crematie van mijn moeder, de vijf zoons (vier van mijn broers en ikzelf) die besmet zijn geraakt aan haar sterfbed, hebben nu ook hun partners besmet. Bovendien is ook een thuiswonend neef besmet. In totaal zijn er nu 14 Corona gevallen, gelukkig zijn de meeste al hersteld, maar een paar zijn nog ziek of zitten nog in quarantaine en kunnen er vanmiddag niet bij zijn. Heel jammer en heel raar om op deze manier afscheid te moeten nemen van ons moedertje.

Het is inmiddels droog dus loop ik naar Spaubeek waar Loes me om 12 uur ophaalt. Ik verlaat Sittard via de smalle Broekstraat, te smal om auto's te parkeren, en waar de huizen tegen elkaar zijn gebouwd. Elk huis heeft een grote boog-poort naar een binnenplaats waar de bewoners hun eigen paradijs hebben gecreëerd. Waarom bouwen we onze woonwijken niet meer op deze manier? Lekker knus en geen lelijke auto's op straat.

Vanaf nu is het landschap totaal anders, ik verlaat het vlakke land en trek de heuvels in, via Munstergeleen en Puth loop ik naar Spaubeek. Hoe mooi zijn heuvels als je de meeste tijd alleen maar vlak land ziet!

En steeds maar weer veldkappelletjes.

Ook mijn moeder is van huis uit katholiek opgevoed. Hoe ouder ze werd hoe meer ze aan haar geloof haar eigen draai gaf. Ze wilde niet met een kerkdienst begraven worden en meegaan met de afstandelijke godsverering zoals de huidige kerkleiders momenteel nastreven. Ze koos, net als mijn Pa, voor een dienst in het crematorium zodat we met de hele familie op een warme manier terug konden kijken op haar leven en gedenkwaardig afscheid van haar kunnen nemen.

Toch heeft moeder altijd een warm plekje voor Maria gehouden, ze is in de Maria maand Mei met Vader getrouwd, ze noemden hun boerderij de Mariahoeve, en al haar kinderen hebben een doopnaam Maria gekregen, ook de jongens. Zo heet ik bijvoorbeeld; Adrianus Franciscus Maria. 

Op Zandoers, waar ze altijd met onze Pa heeft gewoond en haar kinderen heeft grootgebracht, staat ook een Mariakapelletje, een waar ze in Limburg jaloers op kunnen zijn. Dagelijks komen bezoekers kaarsen branden, ja dit kapelletje is een goudmijn voor de eigenaren, de Zandoerse buurtbewoners. Het kappelletje is onlangs gerenoveerd voor tienduizenden euro’s, want de Zandoerlenaren zijn er trots op, willen het behouden en aan geld geen gebrek.

Het oorspronkelijke plan was om Moeder met de hele familie op een loopkoets vanuit haar boerderij naar het crematorium de brengen, een afstand van slechts 800 meter. Maar eerst zou er met haar een bezoek gebracht worden aan het kappelletje om een kaarsje voor Maria aan te steken. Echter nu de crematie met tien dagen uitgesteld is en er in de familie een minipandemie is uitgebroken, zou dat geen pas geven. Daarom hebben we het klein gehouden en hebben alleen mijn broers en zus die Corona  bedwongen hebben een bezoekje aan Maria gebracht.

Ons moeders prentje krijgt een plekje tussen de andere overledenen.

Daarna hebben we met de hele familie een mooie en waardige gedenkdienst gevierd, mijn moeder heeft een mooi leven gehad, een leven waar menig jaloers op kan zijn, een leven zoals dat in de huidige tijd niet meer geleefd kan worden. Wel vreemd, die afstand, met mondkapjes, maar deze keer hebben we alle regels toch maar serieus genomen.

Moeder, je blijft voor altijd in ons hart.

Dag 3, via het smalste stukje Nederland naar Sittard

Vanmorgen werd ik iets later wakker en begon pas om 9 uur 's ochtends te lopen. S'morgens doe ik lekker op mijn gemakje en heb maar liefst 1,5 uur nodig om te douchen, te ontbijten, de tent op te vouwen en de kar in te pakken.

Ik dacht dat ik veel spullen had meegenomen, maar dat is niets vergeleken met deze jongens die twee etmalen gingen nachtvissen. Ze vingen maar één karper, maar het gaat hen niet om de vangst, het is de uitdaging waar ze plezier aan beleven.

Van grote afstand zag ik hem al staan, midden in het dorp Wessem, een ruim 30 meter hoge mammoetboom. Deze sequoia gigantum werd in 1892 door Hendrik Vissers geschonken aan zijn vrouw Pauline die hem in hun voortuin plantte, naast de kapel. Hendrik had de boom meegebracht van een handelsreis uit Duitsland. Sequoia's  kwamen voor de ijstijd algemeen voor in Europa, maar tegenwoordig komen ze van nature alleen nog maar voor in Californië. Het huis van Hendrik en Pauline is inmiddels door de erfgenamen verkocht aan de gemeente Wessem en zij hebben notarieel laten vastleggen dat de boom voor altijd op die plek moet blijven staan. Als ik thuis kom ga ik ook een Sequoia planten, ter nagedachtenis aan deze reis.

Voormiddags zijn alle terrassen nog gesloten vanwege de nog immer strenge Corona maatregelen, maar de horeca gaat flexibel om met de regels, dus geniet ik van een coffee to go op een bankje langs het Juliana kanaal. Dit kanaal is in de jaren dertig gegraven om de aanvoer van kolen per schip naar het noorden veilig te stellen. Het kanaal vervangt de Maas want deze regenrivier valt in de zomer vaak bijna droog waardoor de steeds grotere schepen slechts halfvol geladen konden worden.

Rechts de Maas, links het julianakanaal.

Vreemd gezicht, de schepen varen hier acht meter boven het maaiveld, en nu maar hopen dat de dijken niet bezwijken!

Vandaag ben ik verder gewandeld, via Maasbracht, Echt, Dieteren, Susteren, Nieuwstad, naar Sittard.

Ook vandaag weer veel veldkappelletjes, hier compleet met Lourdes grot.

Prachtig, deze Rotebeek die stroomt waar Nederland nog geen 5km breed is, deze voedt de Maas met Duits regenwater. 

Aan het einde van de middag kwam uiteindelijk de reeds lang voorspelde regen, maar na een uur stevig doorstappen, met regenjas aan, kwam Sittard in zicht. Dit keer bestelde ik maar koffie omdat ik via mijn blog steeds meer klachten kreeg dat het bier mij op de been houdt.

Dag 2, van Weert naar Wessem

Gisteren liep ik van de Boshoverheide naar de Stramprooise heide en ik dacht dat ik in het buitenland was, zo hard gingen de krekels tekeer; kri, kri, kri... precies het geluid zoals dat klinkt in de Zuid Europese landen.

 

Ik sprak vandaag een Vogelaar en hij vertelde me dat het de veldkrekel is die ik hoorde. Dit diertje was in Nederland  bijna uitgestorven maar dankzij inspanningen van Staatsbosbeheer is zijn leefomgeving, open heide met veel dood hout, weer hersteld en komt de veldkrekel langzaam terug. Met zijn geluid is hij een grote aanwinst.

Vandaag ben ik verder gelopen via Altweerterheide, Tungelroy, Ell, Hunsel, Ittervoort, Thorn naar Wessem, totaal zo'n 25 kilometer. De meeste van deze dorpen werden pas vanaf 1900 volwassen, daarvoor waren het slechts kleine nederzettingen gelegen tussen enorme heidevelden. Maar vooral sinds de Tweede Wereldoorlog is die heide zo goed als verdwenen en hebben boeren alle woeste gronden gecultiveerd zodat het landschap nu is getransformeerd tot voornamelijk gras.

Alwieërthej (op zijn Limburgs) in de ochtend nevel, ik was vanmorgen al om 7:30 op pad.

De Limburgers zijn ontegenzeggelijk vroom, ik heb vandaag zeker tien veldkappelletjes gezien, allemaal goed onderhouden, het zijn pareltjes.

En dan loop je vanaf het boerenland de geschiedenis in met het stadje Thorn. Vroeger liep hier een Romeinse heerbaan van Maastricht naar Nijmegen. In 990 stichtte een rijke graaf op deze plek aan de Maas een klooster voor benedictinessen. Dit klooster groeide uit tot een stift, een kloostergemeenschap waar de katholieke regels vrijzinnig gehanteerd werden. Alleen ongehuwde vrouwen van adel mochten in deze damestift intreden. Deze vrouwen hadden geen gebrek aan geld, lieten grote huizen bouwen en leefden op stand. Iedereen in Thorn profiteerde mee.

Maar met de komst van de Franse revolutie werd de abdij afgeschaft en verviel Thorn in armoede. De verarmde mensen trokken in de grote huizen die voorheen door de rijke stiftdames en hun entourage bewoond werden. Maar de Fransen voerden belastingen in op de omvang van de ramen. Om aan deze zware lasten te ontkomen werden veel ramen dichtgemetseld. De trotse inwoners bedekten de “bouwlittekens” door de gevels wit te kalken en zo kleurde Thorn wit. Na de tweede Wereldoorlog ontdekten de toeristen dit bijzondere witte stadje en de horeca kwam tot grote bloei. Om nog aantrekkelijker te zijn voor de dagjesmensen werden ook gewone huizen in snel tempo wit geverfd.

Het was een zware dag, mijn benen zijn nog niet gewend om dagelijks 25 kilometers te lopen, het saaie boerenlandschap werkte niet mee om verzuring van mijn benen te voorkomen, ook omdat er nergens een terrasje te bekennen was. Maar de vreugde was groot toen ik in de jachthaven van Wessel een koele La Trappe kon bestellen. Mijn tentje mag bij de boten op een grasveldje staan, het leven is weer mooi.

Dag 1; Eindelijk gestart!

Vanmorgen ben ik van start gegaan. Ik ben inmiddels meer dan 48 uur koortsvrij, voel nog een heel klein beetje Corona in mijn hoofd maar ik wil niet langer uitstellen. Rome is immers nog ver!

Nadat ik Loes een dikke knuffel gegeven en na nog even onze virussen goed uitgewisseld te hebben ben ik de tuin uitgelopen, eindelijk op weg.

Ik heb de laatste weken heel veel kaartjes, app-jes, telefoontjes en mailtjes gehad, zoveel dat de tijd me ontbreekt om ze allemaal te beantwoorden, daarom via dit handige medium; heel hartelijk dank voor zoveel mentale steun, deze voettocht kan niet meer mislukken.

Het is een prachtige dag, deze 12 Mei, het zonnetje schijnt en de tocht begint langs de voor mij zo vertrouwde Dommel die dwars door mijn woonplaats meandert en zo de gehuchten Borkel en Schaft van elkaar scheidt. De natuur ontwaakt en de eikenbomen schieten in blad met kleine felgroene blaadjes.

Ik maak mijn eerste stop bij de de Achelse Kluis, waar ik de eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort laat zetten.

Deze abdij op de grens van België en Nederland werd in 1846 gesticht als verlengstuk van de Abdij van Westmalle. De trappisten die hier woonden leefden volgens de regels van Benedictus met het motto; Ora et Labora, bid en werk. De monniken gingen voortvarend aan de slag met de ontginning van de woeste gronden die in deze enorme heide in overvloed aanwezig waren. Ze werkten hard en legden zich toe op landbouw en veeteelt, maar ze hadden ook een bakkerij, een brouwerij en een boek binderij. Op zijn hoogtepunt telde de Kluis meer dan 100 monniken. Maar ook hier is aan dit spirituele leven een einde gekomen, de laatste twee monniken verlieten vorig jaar de abdij en verhuisden naar Westmalle.

Behalve werken was het bidden geblazen, de monniken verzamelden zich zeven keer per dag in de door hen zelf gebouwde kapel, een ontwerp van Pierre Cuypers, evenals het Rijksmuseum. Gezamenlijk vierden ze bij zonsopkomst de lauden, gevolgd door de primen om 7uur, de terts om 9 uur, de sext om 12 uur, de none om 3uur en de vespers om 6 uur. De dag werd rond middernacht afgesloten met de completen waarvoor de monniken uit hun bed kwamen. 

Nu is de abdij in gebruik als Fazenda da Esperanza, boerderij van de hoop, een in Brazilië gestarte beweging die zich richt op mannen die vastgelopen zijn in hun leven, mannen die bevrijd willen worden van drugs, alcohol of computerverslaving. Ook zij proberen geheel zelf voorzienend in hun levensonderhoud te voorzien. In feite verschilt hun aanpak weinig van de monniken, in hoeverre zijn de drijfveren voor deze mannen niet dezelfde als van die monniken vroeger, in hoeverre passen de kluisbewoners in de jachtige mensen wereld?

Mijn pad vervolgt zich over de Grote Heide naar Gastel en Budel. Daarbij tik ik nog net de Belgische grens aan met zijn grenspalen die hier in 1843 met de opsplitsing van Nederland en België geplaatst zijn.

Vervolgens gaat het verder over de Budeler bergen, langs de IJzeren Rijn naar Weert.

Met de splitsing van Nederland en België is deze goederenspoorlijn aangelegd om de haven van Antwerpen te ontsluiten naar het Ruhrgebied. Het neutrale Nederland heeft de lijn tijdens de eerste Wereldoorlog moeten sluiten om zijn neutraliteit niet te verliezen. Daarna is de lijn nooit meer volledig benut, er rijden wekelijks maar enkele treinen. Inmiddels zijn de onderhandelingen gestart om de lijn opnieuw te activeren. 

Inmiddels heb ik mijn tentje opgezet op natuurcamping Wega aan de rand van Weert. Deze camping heeft weinig faciliteiten, maar wel ijskoude “Hop met de Gijt” van brouwerij De Natte Gijt. Dat smaakt voortreffelijk na deze wandeling van 25 kilometer, waarvan het laatste stuk wat lastig was vanwege het losse heidezand.

Corona beperkingen

Ik heb mijn vrijheid verloren en zit aan huis gekluisterd, Corona heeft me te pakken. Het is nu duidelijk dat op de dag dat mijn moeder stierf, het virus zeer actief was en vijf van de aanwezige zonen besmet heeft, waaronder ik. Gelukkig is mijn zus, die veel tijd aan het sterfbed aanwezig was, niet ziek geworden. Ze blijkt al immuun te zijn doordat ze vorig jaar, tijdens het overlijden van haar schoonmoeder, al Corona heeft gehad.

Naast mijn vier broers en ik hebben ook een schoonzus, een neefje en zijn vriendin positief getest. De hele familie zit in quarantaine en elke dag komen er nieuwe meldingen in de familie-app wie positief en wie negatief getest is. Gelukkig heeft niemand echt grote gezondheidsklachten en blijft het bij hoofdpijn, loopneus, spierpijn en vermoeidheid. Toch zijn we allemaal van onze vrijheid berooft en zit ik thuis te wachten tot ik beter ben.

In de tijd van Adrianus zat men in de nadagen van een enorme pandemie, de zwarte pest. De pest is net als Corona een zoönose, een ziekte die van dier op mens overgebracht wordt. In die tijd krioelde Rome van de zwarte ratten die veel vlooien hadden. Men snapte toen nog niets van hygiëne en de pestbacterie maakte daar dankbaar gebruik van. We zien hier een wonderlijk stukje natuur. De pestbacterie is namelijk in staat de maagingang van een vlo te verstoppen waardoor deze honger blijft houden. De vlo bijt daardoor nog agressiever om zich heen en bij elke beet komt de bacterie het lichaam van de gastheer binnen, bij voorkeur zwarte ratten. Ook de zwarte rat stierf aan de pest zodat bij gebrek aan bloed dan maar mensen werden gebeten. Sommige overleefden zo'n infectie maar de meeste kregen de builenpest. Als de bacterie vervolgens in de longen of bloedbaan terecht kwam, was de dood onvermijdelijk. 

In die tijd was Europa enorm dicht bevolkt, de steden liepen over en door gebrek aan voedsel en hygiëne leefden velen in erbarmelijke omstandigheden. Dit was de optimale voedingsbodem voor de pest, zodat in korte tijd een derde van de Europese bevolking werd uitgeroeid. Ten tijde van paus Adrianus was er twee keer een hevige opleving, beide keren bleef Adrianus in Rome, in tegenstelling tot veel kardinalen en andere notabelen die de drukke stad ontvluchtte naar het rustige platteland waar het veel gemakkelijker was om de pest te mijden. Uiteindelijk kwam er een einde aan de pestepidemie omdat steeds meer mensen resistent werden, maar ook omdat er steeds minder zwarte ratten waren, totdat deze verdrongen werd door de bruine rat.

1578: Begrafenis van pestslachtoffers in de St. Jacobs parochie in Leuven.

In Europa hebben we als gevolg van Corona nu een oversterfte van 450.000 mensen, ca. 1% van de bevolking. Het is een enorm aantal, maar staat in geen verhouding tot de 30% van de mensen die stierven aan de pest. Toch zien we enkele interessante parallellen tussen toen en nu. Ook nu zien we dat Europa dicht bevolkt is en dat veel mensen in armoede leven, we zien dat Corona vooral slachtoffers maakt onder mensen die onderaan de sociale ladder bungelen zoals de Poolse arbeidsmigranten in de slachthuizen. Ook veel ouderen met onderliggend lijden overleven het niet. Toch hebben gezonde ouderen tot op zeer hoge leeftijd een goede kans om van Corona te genezen. Van de 85-plussers overleeft meer dan 90% van de patiënten. Als je jonger bent dan 70, is je overlevingskans maar liefst 99,95%. Ik neem aan dat ook ik binnen enkele dagen hersteld zal zijn en, net als mijn zus, resistent zal zijn tegen Corona. Uiteindelijk kan mijn voetreis dan beginnen!

Omnes viae Roman ducunt

Alle wegen leidden naar Rome, maar om zeker te zijn dat ik veilig aankom heb ik toch maar even de route uitgestippeld. Er liggen 2.200 kilometers te wachten.

Achelse kluis: 6km > Weert: 22km > Valkenburg: 70km | Duitsland | Aachen: 25km > Kornelimünster: 13km > Monschau: 30km > Bad Münstereifel: 56km > Altenahr: 23km > Bad Breisig: 34km > Koblenz: 39km > Deutsche Eck: 2km > Boppard: 22km > Oberwesel: 31km > Lorch: 14km > Rüdesheim am Rhein: 16km > Bingen: 3km > Bad Münster am Stein: 25km > Weierhof: 35km > Monsheim: 16km > Worms: 15km > Biblis: 14km > Auerbach: 18km > Michelstadt: 37km > Miltenberg: 26km > Freudenberg: 10km > Mondfeld: 13km > Wertheim: 15km > Tauberbischofheim: 30 km | tot hier 660km | nu vervolg over de Romantische Straße| Bad Mergentheim: 25km > Weikersheim: 14km > Crelingen: 17km > Rothenburg ob der Tauber: 21km > Schillingsfürst: 16km > Feuchtwangen: 20km > Dinkelsbühl: 14km > Raustetten: 23km > Nördlingen: 19km > Mönchsdeggingen: 19km > Harburg: 12km > Donauwörth: 16km > Rain: 15km > Kloster Holzen: 18km > Biberach: 14km > Augsburg: 22km > Friedberg: 12km > Prittriching: 22km > Landsberg am Lech: 22km > Epfach: 21km > Schongau: 18km > Peiting: 2km > Wildsteig: 15km > Halblech: 17km > Füssen: 19km | tot hier 1.080km | nu vervolg over Via Claudia Augusta | Oostenrijk | Reutte: 16km > Lermoos: 22km | Fernpass | Nassereith: 19km > Imst: 17km > Landeck: 23km > Ried im Oberinntal: 17km > Nauders: 27km | Italië |  Reschenpass | St. Valentin: 19km > Schluderns: 21km > Schlanders: 19km > Naturns: 23km > Algund: 15km > Nals: 22km > Kaltern: 19km > Neumarkt: 20km > Mezzocorona: 26km > Martignano (Trento) 26km | hier de Via Claudia Augusta verlaten | tot hier 1.430km |Rovereto: 28km > Rivalta 37km > Sant'Anna d'Alfaedo: 9km ^913m > Verona: 33km > Albaredo d'Adige: 40km > Castagnaro: 34km > Ficarolo: 32km > Pieve di Cento: 35km > Bologna: 36km | tot hier 1.720km | start Via degli Dei | Brento: 29km ^740m > Madonna dei Fornelli: 21km ^805m > Passo della Futa: 15km ^630m > Scopeto: 31km ^710m > Florence: 28km ^610m | tot hier 1.840km | Einde Via degli Dei | Rignano sull'Arno: 24km ^600m > Terranuova Bracciolini: 29km > Ponte Buriano: 28km > Montagnano: 24km > Ronzano: 18km > Cortona: 13km > Passignano sul Trasimeno: 27km ^620m > Migiana: 23km ^570m > Perugia: 15km ^570m > Assisi: 26km | tot hier 1.970km | nu vervolg over de Franciscus Route| Montefalco: 33km ^430m > Spoleto: 29km > Patrico: 14km ^720m > Ferentillo: 18km > Stroncone: 24km ^600m > Calvi dell'Umbria: 20 km ^950m > Poggio Mirteto: 28km ^570m > Montelibretti: 17km > Monterotondo: 17km > Mentana: 17km >  Rome, Santa Maria dell'Anima: 25km | totaal ruim 2.200km.

Neem je de snelste weg naar Rome dan is de afstand veel korter, Google maps geeft 1.500km van Borkel & Schaft naar Rome. Maar deze route zou een straf zijn om te lopen, hij loopt grotendeels langs snelwegen, kanalen en spoorlijnen, door industrieterreinen en stedelijke bebouwing. Om de reis leuk te houden loop ik dus veel extra kilometers. 

Ik gebruik de navigatie app Outdooractive, een erg handig hulpmiddel. De app maakt gebruik van goed gedetailleerde Kompass hiking kaarten en is behulpzaam bij het vinden van de mooiste hiking-trails. Je loopt dan wel steeds een stukje om zoals de blauwe lijn laat zien. Zo komt het dat ik 700 kilometers extra loop.

Mijn uiteindelijke doel is het graf van mijn naamgenoot Paus Adrianus, wiens biografie ik heb gelezen. Deze Adriaan is 500 jaar voor mij geboren in een wel heel wonderlijk tijdperk, het toneel van een belangrijk deel van de wereldgeschiedenis waar hij zelf een wezenlijke bijdrage aan heeft geleverd.

Hij was de zoon van een welgestelde scheepstimmerman en kon goed leren. Zijn rijke suikeroom stuurde hem naar de Latijnse school “Paedagogium Porci” in Leuven. Deze Pedagogie van het Varken maakte deel uit van de universiteit van Leuven, de oudste universiteit van de lage landen, en had als motto “Porcus alit doctos”; het varken voedt de geleerden. Hij werd uiteindelijk rector van de universiteit en doceerde ondermeer Desiderius Erasmus, die later een van zijn beste vrienden werd. 

Door zijn stichtelijke en vrome leefstijl trok Adriaan de aandacht van Maximiliaan, de Duitse keizer die destijds ook heerser was over de Lage Landen. Maximiliaan benoemde hem tot opvoeder van zijn toen 7 jarige kleinzoon prins Karel, de toekomstige keizer Karel V, die bij zijn tante Margaretha van Oostenrijk in Leuven woonde. Karel werd al op jonge leeftijd regent van een groot aantal Nederlandse gewesten en hij bedacht iets nieuws om geld in het laatje te krijgen, namelijk “Dijkaflaten”. Katholieken konden met een stapel geld hun zonden afkopen om zo een plekje in de hemel veilig stellen. Met dit geld financierde hij de dijken om het land te beschermen tegen de veelvuldige hoogwater overstromingen. Karel werkte dit plan uit samen met Paus Leo X, de zoon van Lorenzo de Medici, heer van Florence, bankier en bedenker van de Florijn onze gulden. Leo X was groot liefhebber van kunst en architectuur en had Michelangelo aangesteld om de Sint-Pieter af te bouwen. 

Adriaan werd door Paus Leo X benoemd tot toezichthouder op de aflatenhandel. Adrianus wees kerken aan waar men de aflaten kon kopen en zorgde dat het geld op de juiste bestemming terecht kwam. Eenderde deel was voor de bouw van de Sint-Pieter want er was steeds een groot tekort aan geld. Het overige tweederde deel werd aangewend voor de aanleg van de Hollandse en West-Friese dijken, waarmee de basis werd gelegd voor de huidige waterschappen. 

De Renaissance beleefde in deze tijd zijn hoogtijdagen, Rafaël, Botticelli, Leonardo, alle grote kunstenaars van dat moment waren aan het werk voor de paus. Toen Maarten Luther (boerenzoon en moralist) een kijkje kwam nemen in Rome, was deze pracht en praal voor hem zo weerzinwekkend dat hij in opstand kwam en de contrareformatie ontketende. Ondanks zijn zuinige karakter deelde Adriaan Luthers visie niet en schreef hem vele brieven om hem een minder weerspannige aanpak te doceren.

In deze tijd (1515) speelde er nog meer, de Spaans-katholieke koning Ferdinand van Aragon had in zijn testament de broer van Karel benoemd tot regent en opvolger. Dat beviel Karel niet, zijn toekomstig rijk zou worden opgesplitst. Hij vroeg Adriaan om te proberen het testament te laten veranderen en Karel erfgenaam te maken. Aldus vertrok Adrianus naar Spanje waar hij met argwaan werd ontvangen door Ferdinand. De moeizame onderhandelingen hebben het talent van Adriaan verder ontwikkeld en Karel was zo tevreden met het resultaat dat hij Adrianus tot Bisschop van Tortosa benoemde. Dat was destijds geen probleem, temeer omdat Leo X iedereen te vriend wilde houden.

In 1520 werd Karel te Aken tot keizer Karel V van het Heilige Roomse Rijk gekroond. De taak van Adrianus in het Spaanse rijk was nu van nog groter belang, in afwezigheid van Karel was hij regent over Spanje. In 1521 stierf Paus Leo X onverwacht naar men zegt, al kan obesitas een zekere rol hebben gespeeld zoals te zien aan zijn dubbele kin waarmee hij vaak werd afgebeeld op schilderijen en borstbeelden. 

Nu begon het Heilige Roomse Rijk te wankelen. Leo X had met zijn extravagante levensstijl de schatkist leeggepompt. Hij had geen aandacht besteed aan Luther, noch aan de noodzaak tot hervormingen, zoals duidelijk was geworden tijdens het vijfde Lateraanse Concilie. In Europa stond de Franse koning tegenover Karel de V, die regeerde over Spanje, de Lage Landen en het Roomse Rijk. Tot overmaat van ramp heerste de pest in Rome en werd de stad gemeden door de kardinalen.

Het conclaaf van 1522 had al 10 stemrondes gehad en ondanks de lobby van de families Borgia en Medici bleef witte rook uit. Toen werd besloten een kardinaal voor te dragen die niet aanwezig was op het conclaaf, Adrianus, kardinaal van Tortosa, en wat niemand had verwacht gebeurde. Adriaan nam met tegenzin plaats op de heilige stoel en begon voortvarend met zijn aanpak van de Roomse misstanden, hij ontnam de kardinalen het recht om asiel te verlenen, zoals aan misdadigers wat hen veel geld opleverden. Adrianus bezuinigde stevig en ontsloeg veel personeel, er werden geen bacchanalen meer aangericht, alles was soberheid troef. Ook verbood hij het dragen van wapens op het grondgebied van Rome en alle priesters moesten hun baard afscheren. Hoor je de echo van deze maatregelen in de huidige tijd? 

Dit alles maakte hem niet populair, hij had veel vijanden en hoewel nooit bewezen, is er het sterke vermoedde dat Adrianus vergiftigd is. Al met al duurde zijn pontificaat slechts 20 maanden, hij stierf op 14 september 1523, precies 435 jaar later werd ik geboren. 

 Het graf van Adrianus in de Santa Maria dell'Anima te Rome.

Mijn ultieme doel is om een scherpe foto te maken van dit graf.

Het lot is mij niet gunstig gezind

De laatste week zaten we met de hele familie in een achtbaan zoals bezongen door Danny Vera in zijn lied Rollercoaster. In onze familie bubbel is veel lief en leed besproken en hebben we aan een waardig afscheid voor moeder gewerkt, zo goed mogelijk met inachtneming van de regels van de anderhalve meter maatschappij.

Helaas is Corona erin geslaagd om in deze bubbel door te dringen, in zo’n rouwproces kom je ondanks de goede bedoelingen soms wat dichter bij elkaar. Inmiddels zijn 3 familieleden positief getest waaronder ik. De crematie van moeder hebben we uit moeten stellen, ik zit thuis in quarantaine een beetje ziek te wezen en heb mijn voettocht opnieuw uitgesteld.

Ik heb geprobeerd mijn gevoelens te verwoorden in het volgende gedicht, geïnspireerd door Danny Vera;

Daar gaan we 
Op de achtbaan zoals we het leven kennen
Met fijne hoogtepunten en diepe dalen 
Ik weet echt niet waarom 

Maar ik zal gaan 
Tot de verste plek, tot Rome 
Ik ga de hele weg
Omdat ik weet dat jij bij mij bent

Je hoeft me niet te vertragen 
Omdat ik altijd bij je zal zijn 
Ik zal mijn weg terug naar huis vinden 
Waar de beuk groeit en beschutting biedt

Ik denk dat je het wel weet 
Waarom ik dit doe en waarheen ik ga 
Ik probeer die onbekende ruimte te vullen 
Daar heb ik jou bij nodig 

Je blijft bij mij op mijn reis 
Ik zal proberen mijn weg te vinden 
En jij zult er altijd zijn, waar ik ook ga

Daar gaan we 

De grote boom in onze tuin schiet in blad, prachtig groene beukenbladeren tegen een stormachtige lucht. Veel later dan vorig jaar, het voorjaar wil maar niet beginnen. Is dit een voorbode voor mijn reis? Is dit het diepe dal waarna ik in de achtbaan omhoog gevoerd wordt? Naar......

Gewijzigd plan

Afgelopen zondag was ik bij mijn moeder op bezoek in het verpleeghuis, ik ging er vanuit dat dit voor de laatste keer zou zijn voor mijn voetreis. Haar gezondheid is de laatste tijd wat minder geweest, maar we hadden toch een leuk gesprek omdat ze erg betrokken is bij mijn wandelplannen. Ze wenste me een goede reis en fijne ervaringen en we hebben afscheid genomen met een warme knuffel. 

Maar de dagen die volgden verslechterde haar gezondheid snel verder, woensdag viel ze in een diepe slaap en was nauwelijks nog aanspreekbaar. Het werd al snel duidelijk dat ze aan de laatste stapjes van haar leven was begonnen.

De volgende dag al is ze in het bijzijn van haar zeven zonen en één dochter rustig ingeslapen.

Natuurlijk ga ik mijn reisplan nu aanpassen, stel mijn vertrek uit en ga eerst samen met mijn hele familie afscheid nemen. Moeder wordt dinsdag gecremeerd en daarna kijk ik verder.

Laatste klusjes thuis.

Loes gaat 4 maanden op het huis passen en voor de tuin zorgen. Voordat ik vertrek wil ik alles netjes achterlaten en hoewel het verre van zwemweer is, de gemiddelde dag temperatuur is slechts 10 graden, heb ik toch het zwembad al leeggepompt en schoongemaakt. Nu nog even vullen met helder grondwater en er kan gezwommen worden. Niet vergeten eerst de ademhalingsoefeningen van Wim Hof te doen.

Loes ziet er niet tegenop om alleen thuis te zijn, ze vindt dat wel een uitdaging. Best wel stoer van haar, ze is totaal niet bang en staat haar mannetje. Handig is ook dat onze zoon Sjors onze buurman is en altijd bij kan springen om een klusje te doen. Ik kan dus met een gerust hart vertrekken, maar ben wel benieuwd hoe het hen vergaat en hoe ik de boel aan zal treffen bij thuiskomst. Maar dat is voor latere zorg. Geruststellend is ook dat met de huidige communicatiemiddelen de wereld erg klein geworden is, met videobellen kan je elkaar gemakkelijk helpen en bijstaan.

Nieuwe stappers

Vandaag nieuwe stappers gekocht. De oude Salomon schoenen waren maar liefst 6 jaar oud, ik heb er het Pieterpad, een groot deel van het Noordzee kustpad, het Brabants Vennen pad en een stuk van het Maarten van Rossumpad mee gelopen, maar ook dwars door Schotland en veel weekendwandelingetjes. 

Ook nu weer heb ik me laten adviseren door het Loopcentrum in Horst aan de Maas,  Natasja heeft me fijn geholpen. Deze keer heb ik een klasse zwaardere schoenen genomen, namelijk klasse B, deze hebben in vergelijk tot mijn oude A schoenen een stuggere zool wat vooral op rotsachtige bergpaden fijner loopt.  Ook deze Meindl schoenen zijn lichtgewicht, waterdicht en hebben een fijne pasvorm. Ze zijn niet in Vietnam of China gemaakt maar dichtbij in Duitsland, uit degelijk leder en daarom wat duurder, namelijk €283,- dus de afstand naar Rome mag geen probleem zijn.

Klaar voor de start

 

Klaar voor de start, mijn Wandelkarretje is gepakt. Ik probeer tijdens mijn reis zoveel mogelijk self supporting te zijn, dus neem ik een volledige kampeeruitrusting mee. Het totaalgewicht van een complete uitrusting komt al gauw op 18 a 20kg. Zoveel gewicht verdraagt mijn rug niet. Dus heb ik in 2015, toen ik het Pieterpad ging lopen, een karretje aangeschaft en door de jaren heen gevuld met de ideale uitrusting.

Wat neem ik mee:

Wheelie wandelkar compleet met gordeltasje, dagrugzak, gearbag, regenhoes enz. : 8.000 gram.

Helix 1 persoons tentje: 1550 gram.

Exped luchtmatras plus kussentje: 1800 gram.

Nomad slaapzak triple S: 1650 gram.

Helinox stoeltje: 960 gram.

Optimus kookstelletje compleet met pot, windscherm, gas: 930 gram.

2 extra gas kruikjes: 770 gram. 

Wandelgidsen: 1200 gram

Canon G1X Mark III compact DSLR Camera plus extra batterij: 570 gram.

iPad Pro: 640 gram.

Waka waka zonnepaneel plus powerbank: 1050 gram.

Tas met laders en snoeren: 690 gram.

Camping stekker: 370 gram.

2x bidon samen gevuld met 1,2 liter water: 1400 gram.

2x handdoek: 400 gram.

Bestek, opvouwbare mok, snijplankje, Zwitsers mes: 330 gram.

Kleding zak compleet gevuld, totaal, ca. 3500 gram.

Toilet zak compleet gevuld: 1200 gram

Het totaal gewicht komt uit op 27 kilogram.

Dat is best een hoop gewicht, maar toch denk ik dat het te doen is. Ik heb alle honderden kilometers gelopen met deze kar en ook gelezen over andere wandelaars die met een Wheelie tochten maken. Kijk maar eens op www.radicaldesign.nl, daar vindt je wonderlijke verhalen van globetrotters die vaak nog meer bepakking  meenamen op hun expedities. 

 

Ondanks de pandemie ga ik vertrekken.

De angst voor Covid heeft de wereld stevig in zijn greep. De politieke leiders durven de lockdown-maatregelen niet te versoepelen. Maar ondanks de pandemie die de wereld tot stilstand heeft gebracht, ga ik mijn voornemen toch uitvoeren.

De datum staat vast, 2 mei is de dag, dan vertrek ik vanuit thuis voor een wandeling naar Rome. Mijn route voert door Duitsland langs de Moezel en de Rijn, via de Romantische Strasse, naar Oostenrijk. Via het Inntal zoek ik aansluiting op de Romeinse weg; "Via Claudia Augusta" die me over de Reschenpass naar Italië zal brengen. Over de Po-vlakte vervolg ik mijn reis naar Florence om vanaf daar op de Fransiscusroute verder te lopen via Assisië om de eindbestemming Rome te bereiken.

De laatste jaren heb ik steeds meer plezier gekregen in wandelen en ook tijdens de vakanties probeer ik zoveel mogelijk meerdaagse wandelingen te plannen. Om voldoende fit te zijn volg ik al een aantal jaren bootcamp trainingen samen met mijn collega's. Mijn conditie is nu beter dan tien jaar geleden en ik hoop deze tour ondanks mijn 62 jaar te kunnen volbrengen.