Vandaag gaat de tocht verder van Castelmassa met de brug over de Po, via Sermide, Dragoncello en Stoppiaro naar Ponte San Pellegrino. Ik heb 30 kilometer te gaan dus begin ik vroeg, om 7.30 ga ik op pad. Het is dan 20 graden en gedurende de dag loopt de temperatuur op naar 33 graden. Ik zet er lekker de pas in maar dan neem ik een verkeerde afslag, op outdooractive lijkt het alsof ik altijd rechtdoor moet, daardoor mis ik een Y-splitsing en dat besef ik pas na 1,5 kilometer. Dat is een grote domper, ik moet helemaal terug. Uiteindelijk lukt het me nog een kilometer af te snijden maar in totaal heb ik vandaag 32 kilometer gelopen, wat eigenlijk teveel is in deze hitte. Toch viel het me niet tegen, ik kwam goed over de streep en was niet aan het einde van mijn latijn.
Heel grappig, deze fietsers wonen in Mirandola, een dorpje hier 10 kilometer vandaan maar ze zijn de weg kwijt. Dat is niet verwonderlijk, want alle wegen zien er hier hetzelfde uit, de zon staat recht boven je hoofd dus je richtinggevoel wordt danig op de proef gesteld. Met mijn Outdooractive app wijs ik ze in de goede richting, wat natuurlijk ontzettend grappig is, een vreemdeling uit Ollanda die de locals de weg wijst.
Er worden hier enorm veel meloenen geteeld, watermeloenen, honingmeloenen, galiameloenen en langwerpige golden crispy meloenen.
Een boer met een volle kar meloenen komt me tegemoet, hij mindert vaart en gebaart dat ik er een van zijn kar moet pakken. Ik kies een grijsgroene meloen, het is een Cantaloupe meloen. Deze meloen is vernoemd naar Cantalupo, een beroemd stuk land van de paus in de buurt van Rome. Het verhaal gaat dat deze soort hier voor het eerst werd gekweekt nadat een reiziger hem voor de paus uit Armenië had meegenomen. Het is een lekkere zoetsappige meloen, ik eet hem voor meer dan de helft op want het vocht kan ik goed gebruiken.
Ik zag er echt tegen op vandaag, meer dan 30 kilometer door de hitte, maar ik had geen keus, op het eindpunt was het enige pension waarvan ik zeker wist dat het open was en een kamer vrij had. In mijn eentje had ik snel het besluit genomen en me eraan gecommitteerd die afstand te lopen.
Op een zware dag als vandaag realiseer ik me hoe handig het is om alleen te reizen. Als je zo'n reis met twee personen maakt, komt er veel bij kijken; gaan we wandelen met dit warme weer? Hoeveel kilometer lopen we? Wat nemen we mee voor proviand? Zullen we iets extra's te drinken meenemen? Hoe vaak pauzeren we? Waar pauzeren we? Lopen we om voor een winkel of restaurant? Kortom, er zijn veel aspecten waar je het samen over eens moet zijn. Maar in je eentje is er geen overleg nodig, geen discussie, gewoon gaan.
Toch begin ik iets te missen, ik sta er altijd alleen voor. Er is niemand om mee te overleggen, om samen afwegingen te maken en besluiten te nemen. Iemand die me voor valkuilen behoedt, die me een beetje afremt in mijn overmoed.
Want ook morgen heb ik 32 kilometer te gaan en dat wordt een beetje zwaar.
Maar ik ben ook blij dat ik vandaag alleen was toen ik een verkeerde afslag nam en 3 kilometer extra door de hitte moest zwoegen. Als er een wandelpartner was geweest, zou dat ongetwijfeld tot hommeles hebben geleid. Nu kan niemand me dat kwalijk nemen, ik kan alleen maar kwaad worden op mezelf.
Ik slaap vannacht in Locanda Della Fiorina, Via Imperiale 5044, San Felice sul Panaro. Er is ook een restaurant in dit pension en toen ik aankwam was er een feest. Eerst lekker gedoucht en opgefrist en toen ik naar het restaurant wilde voor een hapje en een drankje, was het feest voorbij en was de tent gesloten, er was niemand meer. Dus moet ik het vanavond stellen met een noodmaaltijd.
Bloem van de dag:
Beest van de dag:
Beeld van de dag:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten