Dag 11, Rustdag, afsluiten en start nieuwe levensfase

Vandaag heb ik een rustdag genomen na 10 dagen wandelen, mijn lijf is nog niet in voldoende conditie om continu verder te lopen. Het hotel heeft een goed bed zodat het lichaam twee nachten kan herstellen. 

Eindelijk tijd om de vraag “waarom?” te beantwoorden 

Onderweg kom ik regelmatig wandelaars tegen die soms met belangstelling vragen “Wohin geht die Reise”. Vaak ontstaat er een leuk gesprek en als men bekomen is van verbazing, stelt men steeds weer de vraag; waarom? Waarom te voet naar Rome? Ik heb geen pasklaar antwoord, ik probeer uit te leggen dat ik met deze reis een periode in mijn leven afsluit en me voorbereid op een nieuwe fase in mijn leven.

Naar mijn beschouwing kan een mensenleven in drie fasen worden verdeeld. De ontdekkingsfase; de opbouwfase en tenslotte de verwonderingsfase. Idealiter duurt elke fase ongeveer 30 jaar.

Een groot deel van de ontdekkingsfase woon je bij je ouders in je geboortehuis. Je doet veel kennis op door opleidingen, maar ook in de dagelijkse omgang met je gezinsleden en de mensen om je heen. In deze fase ontdek je wie je bent en wat je kunt. Je maakt vrienden en probeert te ontdekken hoe dat werkt met meisjes. Je maakt je geleidelijk los van je ouders en gaat op eigen benen staan. Daarbij valt veel te ontdekken, waar ben ik goed in? Hoe kan ik in mijn levensonderhoud voorzien? Waar kan ik gaan wonen? 

Deze fase sloot zich af toen ik met Loes een eigen gezin stichtte. 

Ik kan me nog heugen als de dag van gisteren dat mijn eerste kind werd geboren, het voelde voor mij als een enorme wending in mijn leven. Vanaf dat moment draaide het leven niet meer alleen om mijzelf, vanaf nu was ik verantwoordelijk voor mijn prille gezin. Je komt dan automatisch in de opbouwfase terecht. Je gaat op zoek een passende baan met een goed inkomen. Je koopt een huis en klust net zolang tot het een droomhuis is geworden. Er komen nog meer kinderen, niet geheel volgens plan kregen Loes en ik vier kinderen. In deze opbouwfase ga je er tegenaan, je werkt nog wat harder om ervoor te zorgen dat het je gezin aan niets ontbreekt. Een burn-out ligt op de loer, maar dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen door steeds mijn ontspanning te zoeken en af en toe wat rustiger aan te doen. 

Voor mij sluit deze fase zich nu af, nu mijn kinderen op eigen benen gaan staan, ze hebben mij niet meer nodig.  Ook op het werk laat de jongere generatie me inzien dat ze me niet voor alles nodig hebben en dat ze het prima kunnen redden zonder mij. 

Er breekt nu een nieuwe fase aan, de verwonderingsfase. Het is niet langer nodig om nog hoger op de carrière ladder te klimmen, het hoeft niet langer een doel te zijn om nog meer geld te verdienen. Het is nu tijd voor reflectie, waar ben ik mee bezig? Wat wil ik nog van het leven? Het overlijden van mijn beide ouders in de afgelopen twee jaar doet me opnieuw beseffen dat het leven eindig is. Daarom wil ik vanaf nu bezig zijn met me verwonderen. Verwonderen hoe mooi de wereld is. Verwonderen waartoe de mens in staat is en in het verleden gedaan heeft. Verwonderen wat voor prachtige schilderijen, muziekstukken, beelden, machines, boeken, films, foto's en gebouwen mensen hebben gemaakt. Verwonderen hoe het mijn kinderen, familie en vrienden vergaat. En zo is er nog veel meer om je over te verwonderen. Waar ik kan, en als het mij past en uitdaagt, wil ik daar graag een steentje aan bijdragen. 

Ik maak deze voettocht naar Rome om me voor te bereiden op deze laatste levensfase, maar ook om de opbouwfase af te sluiten. Ik hoop nog dertig jaar ouder te worden en die dertig jaar met heel andere dingen bezig te zijn. Welke? daarin laat ik mezelf verrassen en verwonderen.  

In 1500 hoorde het dorp Laach bij de heerschappij Saffenburg. Er ligt nog een kasteel aan de oever van de Ahr, een enorme ruïne die geleidelijk samensmelt met de rotsachtige omgeving. De heerschappij had een eigen rechtbank, bestaande uit lekenrechters die in de dorpen waren gekozen. De rechtbank stond onder leiding van een ambtenaar die door Karel V in overleg met de Graaf van Saffenburg/Virneburg werd aangewezen. Zonder speciale toestemming mocht geen vreemdeling zich in de heerschappij vestigen, maar moest er twaalf Rijkstaler voor betalen. Als hij een vrouw had, moest hij acht Rijkstaler voor haar betalen. Zo is direct duidelijk wat toen het waardeverschil was tussen mannen en vrouwen.

De steile oevers van de Ahr, gevormd door erosie, waren in 1500 al bijzonder geschikt voor wijnbouw. De wijngaarden werden door de Graaf verpacht aan de wijnboeren. Maar door de Reformatie en de Franse revolutie, met de ontbinding van vele vorstendommen, verloren de wijnboeren hun beste klanten. Daarom werd in dit gebied al in 1868 een Winzergenossenschaft (Wijngenootschap) opgericht. De oudste ter wereld. Van oudsher legt men zich hier toe op de Spätburgunder druif, familie van de pinot noir. Het is geen makkelijke druif om te verbouwen, veel gevoeliger voor schimmels en ziekte dan bijvoorbeeld de cabernetdruif, maar hij doet het erg goed op deze warme hellingen waar vaak een frisse wind staat. Het wijngenootschap telt inmiddels 450 leden die gezamenlijk hun druiven verwerken en daarbij de hoogste kwaliteit nastreven. Ik proefde een bekroonde editie Saffenburg nr. 21 van 2017 en was onder de indruk. Niet voor niets wordt hij de "König der Rotweine" genoemd.