Dag 12, wandelen, naar Bad Breisig.

Wandelen is een langzame manier van voortbewegen, maar als je gewoon blijft lopen, kom je onopgemerkt snel vooruit.

Vandaag gaat de tocht van Laach aan de Ahr via Rech, Dernau, Walporzheim, Calvarienberg, Bachem, Bad Neuenahr-Ahrweiler, Heimersheim, Ehlingen, Schmitzmühle en Sinzig naar Bad Breisig aan de Rijn. Het was een lange tocht maar de hele tocht loop ik langs rivieren waardoor ik niet hoefde te klimmen, ondanks de afstand van 30 kilometer was dit een fluitje van een cent.

Ik heb nog geen blaren gelopen, ik had de blarenplijsters net zo goed thuis kunnen laten. Maar dat wil niet zeggen dat ik nergens last van heb. Elke dag voel ik een andere spier, dan is het de linkerkuit, dan mijn rechterknie, dan een lies en ook mijn rug protesteert soms. Ik vertraag dan mijn wandeltempo een beetje en concentreer me een half uur op de spier die protesteert. Ik probeer deze spier tijdens het lopen niet verder aan te spannen, maar zoveel mogelijk te ontspannen. Voor mij is dit de remedie.

Als het op snelheid aankomt, verliezen we het van de meeste dieren. De eerste de beste koe kan al sneller rennen dan een Olympische atleet. Schepsels met vier poten gaan sneller dan met twee. Als het om uithoudingsvermogen gaat, kunnen mensen wel wedijveren met dieren. Al lopend hebben mensen de wereld rond gelopen en hebben we vele krijgstochten ondernomen. Het grappige van de manier waarop we lopen is dat we onszelf niet naar voren duwen zoals viervoeters doen, maar dat we gewoon voorover vallen en voordat we op onze snufferd gaan zetten we onze andere voet naar voren. De zwaartekracht zet ons lichaam in beweging en dat maakt het extreem efficiënt, niet heel snel, maar zuinig met energie. De San (bosjesmannen) vingen de snelste dieren door ze dagenlang in groepen te achtervolgen tot ze uitgeput waren. Dit toont aan dat lopen voor mensen een heel natuurlijke manier van bewegen is. Hardlopen is voor noodgevallen zoals vluchten. Als de noodzaak er niet is, loop je. Dat kunnen we veel langer volhouden. Kijk maar naar de 70-plussers die de Vierdaagse moeiteloos afmaken.

Ons lichaam geeft beloningen af ​​als we ons goed gedragen. Tijdens een lange wandeling maakt ons lichaam endorfine aan. Dit gelukshormoon zorgt ervoor dat we ons goed voelen. Bewegen is dus niet alleen goed voor onze lichamelijke conditie, het helpt ook om van stress af te komen. Het werkt hetzelfde met dieren. Dieren die veel bewegen, zoals wolven die voedsel zoeken, maken ook endorfine aan en zijn niet gestrest tijdens de jacht, maar juist heel kalm. Zo werkt het ook met een hond die uitgelaten wordt, die gaat daarna ontspannen zijn mandje in. Ook ik ga 's avonds heel ontspannen slapen.

Met het vliegtuig ben je in twee uur in Rome. Met de nachttrein in anderhalve dag. Met de auto of motor duurt het twee dagen. Met de fiets kan je in twintig of dertig dagen naar Rome fietsen. Maar ga je lopen, dan duurt het pas echt lang. Loop je stevig door dan kan het in tachtig a honderd dagen.

Ik kies om te wandelen omdat dat het tempo is dat van nature bij mensen past. Als je met het vliegtuig gaat, zie je alleen wolken, als je met de auto gaat, flitst het landschap voorbij. Met de fiets zie je al meer, maar pas als je gaat lopen zie je alle details om je heen. De rotsformaties, de bloemen, steensoorten, bomen, vogels, dieren, akkers met wat er verbouwd wordt en hoe de groei verloopt. Watervallen, tunnels, rivieren, beken, spoorlijnen met hun stations, dorpen met hun typische huizen. Kerktorens, veldkapelletjes, villa's, kastelen, forten, steden met hun industrie in de periferie. Je kan alles zonder haast tot in detail rustig bewonderen.

Niemand minder dan Johann Wolfgang von Goethe denkt er hetzelfde over als ik.  Om zijn inspiratie weer tot leven te wekken, wandelde en reisde hij drie jaar door Italië. Tijdens deze "Italienischer Reise" schrijft hij de beroemde zin:

‘Nur wo du zu Fuss warst, bist du auch wirklich gewesen’ 

Vanmiddag, tijdens mijn wandeling langs de Ahr met zijn vele stroomversnellingen, moest ik denken aan Leonardo da Vinci. Leonardo was ook een tijdgenoot van Adrianus en pas net overleden (1519) toen Adrianus paus werd. Ik las onlangs zijn biografie en ontdekte hoe Leonardo verwonderd was over de stroming van water. Dagenlang bestudeerde hij de stromingen en draaikolken van water door een stok in een beek te steken.

Leonardo koppelde de beweging van water aan de beweging van haren. Beide hebben twee bewegingen, de ene beweging gaat voort met de stroming van het oppervlak, de andere met de lijnen van de wervelingen die ontstaan. Hij ontdekte dat water in een rivier laminair stroomt, maar door weerstand zijn snelheid verliest en overgaat in turbulente stroming. Dit effect was vanmiddag duidelijk zichtbaar.