Dag 7, Eifel anstieg, naar Lammersdorf

Vandaag maakte ik de aanloop naar de Eifel, een hoger gelegen plateaux ofwel hoogvlakte, dat ingeklemd ligt tussen de Ardennen, het Ruhrgebied, de Rijn en de Moezel. De Eifel heeft heuvels die in hoogte variëren van 600 tot 750 meter. Om op dat plateaux te komen heb ik flink moeten klimmen. De Dom van Aken ligt op 260 meter boven zee niveau. Lammersdorf, mijn eindbestemming ligt op 540 meter. Het totale hoogteverschil is nog geen 300 meter klimmen, maar ik kan jullie verzekeren dat het voor mij geen peulenschil was. Ik heb altijd veel gewandeld, zoals bijvoorbeeld het Pieterpad, maar deze hoogteverschillen heb je daar niet.

Volgens Outdooractive is deze tocht van Aachen naar Lammersdorf in 7 uur en 7 minuten te doen, afstand: 26,8 km, totale klim: 572 meter, totaal afdaling: 194 meter. Het kostte me bijna 9 uur en het kostte al mijn energie.

Ook vandaag begon de dag goed met een flinke regenbui, er zouden er nog veel volgen. Van Aachen liep ik naar Kornelimünster, vervolgens over de Schnepfenberg (260m) naar Hahn, vervolgens een stukje omlaag en verder omhoog, naar 340 meter, naar Rott, en nog verder omhoog naar 540m tot de eindbestemming Lammersdorf. Ook nu heb ik een simpel hotelletje geboekt want het is nog steeds geen weer om te kamperen en daarbij is mijn gezondheid nog steeds geen honderd procent, ik heb nog steeds last van een vastzittende hoest.

Duitsland heeft veel strengere Corona maatregelen ten opzichte van Nederland, hier is nog geen enkel terras open. 

De Duitsers hier zijn erg gedisciplineerd in het naleven van de regels, zelfs buiten dragen de meeste een mondkapje. Er wordt veel propoganda gemaakt over hoe om te gaan met het virus, op elke straathoek zie je indringende posters. En demonstreren tegen de maatregelen, zoals in Nederland, dat haalt hier niemand in zijn hoofd. Toch heeft Duitsland op dit moment een hoger reproductie getal dan Nederland, hoe is dat te verklaren? Het lijkt erop dat hoe harder je het virus bestrijdt, hoe genadelozer het te werk gaat.

Dit soort parcoursen zijn een stevige uitdaging om met de Wheelie te nemen. Je moet het karretje over de rotsen sleuren terwijl de wielen de berg af blijven rollen. Daarnaast is de ondergrond erg glibberig waardoor er veel eisen worden gesteld aan mijn tredvastheid en conditie.

Het water stroomt omlaag, maar ik moet omhoog!

Dan maar een lunch op een bankje in de buitenlucht. Ik heb even een droog momentje afgewacht zodat ik niet al klappertandend mijn yoghurt naar binnen hoef te werken. Veel mensen noemen dit afzien, maar toch geniet ik hier van. 

Als ik na een half uur wil opstaan, werkt mijn lijf niet mee. Helemaal verstijfd voel ik me als een trekpop, een houten klaas met een touwtje en als je daaraan trekt gaan zijn ledematen op een nogal onnatuurlijke, mechanische manier bewegen, met bungelende benen en hangende onderarmen. Ook mijn mechanisme beweegt erg vreemd, al mijn draaipunten werken tegen en het lijkt alsof alles een druppel olie nodig heeft. Dus besluit ik heel hard aan mijn touw te trekken. Dat helpt, het lijf komt weer in beweging, ik schud mijn schouders los, strek mijn rug en krom mijn benen. Ik haak mijn karretje vast, en doorrrrrr!!!

Tussen de buien door blijft ik genieten van de ontluikende natuur in al zijn frisgroene tinten.